Afbeelding

The Godfather

Algemeen Poespas

Dolgelukkig en honderduit pratend zit ze in de wachtkamer. De eigenares van Sheila, een 4-jarige Labradoodle.

Vier dagen eerder zat ze op dezelfde plek nog te huilen.Toen was het weekend en kwam ze langs omdat Sheila zo aan het braken was. Ik had geen dienst maar kreeg de röntgenfoto opgestuurd van onze weekendarts Laura. Het gewone onderzoek leverde weinig aanknopingspunten op: Sheila was vrij fit, ze was pas een dag vreselijk aan het braken en er waren geen harde of afwijkende structuren in de buik te voelen. Ze had ook geen koorts. Op de smartphone-foto van de röntgenfoto zag ik zo gauw geen aanleiding om aan iets ergs te denken. Dat zei ik ook tegen Laura.

Even later belde ze me op. "Eh, Lodewijk, de vader van de eigenares is radioloog en die wil de röntgenfoto's ook graag zien. Mag ik ze mailen?" Natuurlijk mocht dat. De vader bleek de gepensioneerde emeritus hoogleraar in de Veterinaire Radiologie te zijn!! Van hem had ik 30 jaar geleden mijn hele studie onderwijs gehad. Ik had vele nascholingen van hem bijgewoond en overal ter wereld hield hij drukbezochte lezingen. Als hij sprak zat de zaal per definitie vol! Hij was met recht "the Godfather" van de Nederlandse Diergeneeskundige Radiologie te noemen. Even later kwam zijn mening binnen. Hij wist zeker dat er wat in de maag zat wat er niet in hoorde te zitten. Hij dacht aan een grote plastic zak. Zijn advies was om een specialist met een endoscoop op zoek te laten gaan naar het ongewenste voorwerp. We wilden met liefde en plezier die doorverwijzing regelen, maar we gaven wel een indicatie van het prijskaartje waar de eigenares dan aan moest denken. Die tarieven lagen ver buiten haar bereik. Dus besloot ze tegen de wil van haar vader in om Sheila door ons te laten helpen.

Omdat de endoscoop wel een wens is, maar nog niet door ons is aangeschaft, gaven we aan dat wij gewoon razendsnel de buik en maag zouden openen en het vreemde voorwerp eruit zouden halen. En zo geschiedde. Met een team van vier personen gingen we aan de slag en na krap veertig minuten lag Sheila weer in de uitslaapruimte. Tijdens de operatie hadden we een waanzinnige prop grasstengels gevonden die zich vacuüm had gezogen in de maaguitgang. Als zodanig werkte het dus als een ondoordringbare kurk. Die was nu geheel verwijderd. Dat was met een endoscoop nog een hele zware dobber geweest; zó vast zat het ding! Maagslijmvlies, maagwand, buikvlies, buikspier en huid werden vlot dicht gehecht. Zodanig dat je aan de buitenkant amper kon zien dat ze geopereerd was. Drie spannende dagen braken aan.

En toen kwam het moment van controle: het ging helemaal top! Ze bleek altijd aan de oevers gemaaid gras op te eten. Dat mocht ze dus niet meer. En ik besefte dat je dus nooit te oud bent om te leren.

Uit de krant