Kitten

Voordat we daadwerkelijk aan de werkdag begonnen ging de spoedtelefoon al. De in Hillegom woonachtige beheerder van een Amsterdams asiel had kittens mee naar huis genomen om extra aandacht te geven, maar deze ochtend lag het kleinste en jongste diertje koud en stil op haar zij.

Ze ademde nog maar een beetje. Het zag er slecht uit. De reden dat ze belde was vooral om het beestje niet langer te laten lijden dan nodig was. De dierenarts van het asiel werkt in Landsmeer en dat was wat te ver weg. Ik liet haar al meteen komen, terwijl de ochtendassistente de kliniek aan het opstarten was. Dan kon de couveuse al aan en kon zij de kitten wellicht al opstarthulp geven voordat wij kwamen. De assistente belde me op om door te geven dat ze bijna niet meer leefde. De temperatuur was lager dan 32 graden, er kwam geen geluid meer uit het bekje en ademen kostte haar duidelijk veel moeite. Eten was er vanzelfsprekend niet bij. Ik was naar een nascholing, maar ik had mijn collega's laten weten dat ze vroeg moesten komen. Marian was er als eerste en ontfermde zich over het arme 7 weken oude diertje. Juist als ze zo jong zijn geven we ze een (eerlijke) kans. Het lukte Marian om in het piepkleine pootje een infuus aan te brengen. Ze nam een druppel bloed af en constateerde dat het bloedsuikergehalte ontzettend laag was. Dat moest eerst gecorrigeerd worden. Heel voorzichtig gaf ze wat glucose 30 procent in het infuusje. Het was miraculeus! Alsof ze als prins een kikker kuste kwam het leven terug in het kleine katje. Ineens kon het weer miauwen! Er kwam ook beweging in. Ze werd de hele dag gecontroleerd en nagekeken. 's Middags had ze een bloedsuiker van 5.8 ! Dat begon ergens op te lijken. Het mooiste moment van de dag was wel toen ze zelf iets begon te eten. Ze likte zelfstandig de geconcentreerde pap van een schoteltje.

Dat werd gefilmd en iedereen van ons kreeg het filmpje op de Whatsapp! We leefden allemaal heel erg mee. Wie had dat nou kunnen denken? De volgende dag was ze helaas weer iets minder fit. De suikerspiegel was weer gedaald, zodat we konden concluderen dat het haar nog niet lukte om haar stofwisseling goed te laten functioneren.

De eigenaren/verzorgers kwamen kijken en ze konden met eigen ogen zien dat het kitten wel veel beter was dan de dag ervoor. Met man en macht hebben we haar de tweede dag behandeld en ondersteund. En op de derde dag mocht ze naar huis! Haar temperatuur was gewoon goed gebleven ondanks dat ze uit de couveuse was. Toen ze werd opgehaald kregen we een doos chocola die twee keer zo zwaar was als het kitten zelf! De dankbaarheid was heerlijk.