Vakantie

Herfstvakantie! Met ons gezin gaan we een weekje weg. Onze oudste dochter gaat niet meer mee, want die is aan het studeren. Zij heeft geen herfstvakantie.

Dit jaar hebben we gekozen om te vliegen vanaf Brussel. Net voordat er op Zaventem een aanslag was gepleegd had ik de vlucht al geboekt vanaf Brussel. Dat scheelde zoveel geld in vergelijking met vliegen vanaf Schiphol, dat we van het uitgespaarde geld de hele week uit eten zouden kunnen gaan. En ach, wat stelt het nou voor, even naar Brussel rijden? Nou, dat merkten we vrijdag jongstleden. Er kan zoveel mis gaan op weg naar Brussel dat we anderhalf uur extra inlasten om zeker op tijd te komen. Files, lekke banden, motorpech, niets zou ons parten gaan spelen.

Het werd nog een gigantische stresstoestand om op de gewenste tijd te vertrekken. Slechts tien minuten later dan gepland zaten we in de auto. Ik hoorde een raar geluidje dat van buiten leek te komen. Van rare geluidjes word ik altijd nerveus. Mijn vrouw hoorde niets. Ik was bang dat er een wiel los zat of dat er een belangrijk onderdeel onder de motorkap los getrild was dus ik zei: "Stop even, lieverd". Ze stopte abrupt en meteen bleek wat het rare geluid veroorzaakte: een koffiekopje met lepeltje erin schoof over de voorruit heen op de motorkap en plofte kapot op de grond. Die had ik in de haast van het vertrek op het dak van de auto gezet en vergeten er af te halen.

Het werd echt tijd voor vakantie. De laatste vijf maanden was het drukker dan ooit tevoren. Mede door het zwangerschapsverlof van Sanne, die in november weer terugkomt, is het patiëntenaanbod voor de 'achterblijvers' enorm. Het feit dat we 24 uur per dag 7 dagen per week bereikbaar zijn, zorgt er ook voor dat we weinig rustmomenten krijgen. Af en toe een vakantietje is dan wel zo plezierig. Ik kan alleen maar weg in de wetenschap dat de kliniek op en top doordraait dankzij het hele team. De reis naar Brussel duurt precies drie uur. De bewegwijzering naar de parkeergarage is dramatisch. Toch vinden we de plek. Het kost veel tijd om de bustransfer naar de luchthaven te krijgen. Daar aangekomen moeten we door een fuik van bagagecontrole. Wij wel; zeker de helft van de vakantiegangers niet. Raar. Het inchecken (bagage-drop off) kost gigantisch veel tijd. Daarna nog een tijdverslindende douane- en handbagagecontrole. Wachten, wachten, wachten. Alles natuurlijk vanwege de aanslag eerder dit jaar. Mijn schoonvader was zijn boardingpass verloren. Ik had hem op mijn telefoon staan, maar internet werkte niet op het vliegveld. Dus ik kon hem niet downloaden. Op het laatste lukte het toch via Wifi ...Ternauwernood haalden we ons vliegtuig. Het moest nog een uur aan de grond blijven staan vanwege een gemist tijdslot, of zoiets. En toen vertrokken we eindelijk. Heerlijk!