Blij met een ei!

In de kerstvakantie was onze oudste dochter weer drie weken thuis. In september was ze naar Londen vertrokken voor een vervolgopleiding, dus was ze niet één weekend tussendoor thuisgekomen.

Dat is net te ver en te prijzig om zo maar even te doen. Eindelijk waren we weer met het hele gezin samen! Het was ook wel weer ergens een beetje lastig; iemand die al vier maanden geheel op zichzelf heeft geleefd en alles tot een goed einde heeft gebracht, moest ineens weer in de gezinsdiscipline terug. Maar de euforie overheerste. En de ochtend dat ik haar weer naar het station bracht, was veel te snel aangebroken. Ik kon zodoende pas wat later beginnen en de eerste patiënt was al door collega Joyce onderzocht: de kaketoe Japie, die zich niet lekker voelde. De mensen hadden hem al negen jaar en dit was de eerste ochtend dat hij zijn eten weigerde. Ze hadden hem zelf onderzocht en dachten dat er helaas een soort tumor onder de buik zat. Joyce had Japie goed nagekeken en besloot een röntgenfoto te maken. Daarop was de boosdoener haarfijn te zien: een te groot ei! Japie was geen mannetje. De werkelijk super lieve kaketoe was een vrouwtje. En wel een vrouwtje dat voor de eerste keer in haar leven een ei legde. Vandaar het lang bestaande misverstand. Nu de diagnose gesteld was, moesten we nog gaan bewerkstelligen dat Japie haar ei gelegd kreeg. Hiervoor gebruiken we de warme couveuse als basis. Het is noodzakelijk dat 'leggende' vogels het warm genoeg hebben. Daarnaast zetten we ook calciumrijk voer neer, voor als ze mocht gaan eten. De belangrijkste bijdrage aan het welslagen van de leg-actie was wel de medicinale ondersteuning. We gaven zowel calcium injecties als oxitocine, dat zorgt voor het samenknijpen van de eileider. De hele ochtend zat er een assistente te waken voor de couveuse en zeer geregeld werd Japie er even uitgehaald. Ze ging dan meteen op haar schouder zitten en ging geïnteresseerd aan een oor of een haarlok van de assistente knabbelen. Het ei bleef ondertussen waar het was. In de buik. Ergens op de dag zouden we de beslissing moeten nemen om het ei te gaan 'halen', onder een verdoving en dan met glijmiddel en een knipje, net als bij mensen. Waar we extreem voorzichtig mee moeten zijn is dat het ei niet kapot mag gaan in de buik. Dan is het doodvonnis zowat getekend. Na tweeënhalf uur streng bewaakte warmte therapie ging de assistente even een kopje koffie halen. Toen ze na 45 seconden terug kwam hoorden we een ijselijke gil. "Het ei is geboren!", riep ze, alsof er een groot wonder was gebeurd. Dagelijks worden er waarschijnlijk miljoenen eieren gelegd, maar dit was wel het meest bejubelde ei van de wereld. En Japie kon niet veel later naar huis. Ze zou dezelfde dag nog een andere naam krijgen.

| Foto: Corine Zijerveld Fotografie