Herplaatsing

In december werd ik in de avonddienst gebeld door mensen die in paniek waren omdat hun kat mank liep. Of eigenlijk: met zijn achterlijf sleepte… We spraken af op de kliniek en daar onderzochten we Rover goed.

Er werd besloten om röntgenfoto's te maken om de diagnose te kunnen stellen. Het bekken bleek gebroken en er was sprake van een sterk gevulde blaas. Bij het klinische onderzoek was al gebleken dat haar staart ook verlamd was. Het betrof "mooie" breuken in het bekken, zodat Rover niet geopereerd hoefde te worden. De enige onzekere factor was nu het feit of de blaasfunctie nog zou herstellen, omdat we er zeker van waren dat het lopen wel goed zou komen. Rover werd opgenomen en vertroeteld in een heerlijk opnamehokje met veel gewatteerde dekentjes. We spraken af dat ze de volgende dag weer langs zouden komen om te kijken hoe Rover er aan toe zou zijn. Dankzij de medicatie kon ze de volgende dag al wat meer met de achterpootjes. Staan en plassen lukte haar nog niet, maar de wil tot herstellen was bij haar aanwezig. Ik schrok dan ook enorm toen de eigenaren zeiden dat ze haar wilden laten inslapen. Het aanzien van zoveel pijn en de onzekerheid over het herstel was teveel voor hen. Ze hadden geen oog dicht gedaan gedurende de nacht en waren tot de slotsom gekomen dat dit het beste voor haar was. Wij gingen hier niet mee akkoord. Ik kon ik ze ervan overtuigen dat wij Rover wel een kans wilde geven en dat we alles op alles zouden zetten om haar te laten genezen. Als zij dat niet aan konden dan moesten ze afstand doen van Rover. Wij zouden alle zorg en verantwoordelijkheid op ons nemen. Ze stemden daar mee in. Na een onwennige eerste week raakte ze steeds meer op haar gemak en wij raakten steeds meer aan haar gehecht. En ze herstelde in ongeveer 6 weken vrijwel volledig! Ze kon weer zo goed lopen dat ze op een nacht uit haar hok ontsnapte en het alarm weer eens in werking zette. Eigenlijk wilde ik haar zelf wel graag hebben, maar bij ons thuis kan er helaas geen kat meer bij. Via alle sociale media maakten we bekend wat voor een lieve kat wij "in de aanbieding" hadden. Elke dag kwam ik toch weer in de verleiding dit summum van liefde in huis te nemen, maar evenzo vaak besloot ik mijn huwelijk niet op de proef te stellen. En vandaag kwam daar de verlossende reactie via Facebook dat mensen uit Hoofddorp wilden komen kijken. Nou, kijken is in haar geval meenemen, dat was in the pocket. Het klikte meteen! Twee assistentes moesten huilen bij het afscheid, maar ze gaat een gouden toekomst tegemoet.

(Door een zeer drukke dienst van de dierenarts, dit keer een golden oldie)