Jubileum!

Op 14 april 1997 stond ik voor het eerst als praktijkeigenaar in het spreekkamertje op de Maerten Trompstraat nummer 3. Het was een superspannende dag. Ook zou ik voor de eerste keer de assistente Petra ontmoeten, die al werkzaam was bij Peter Prins, en ik wist totaal niet wat me te wachten stond.

Er waren twee inloopspreekuren van 13.00 tot 14.00 uur en van 19.00 tot 20.00 uur. En daartussendoor kon ik wat klusjes doen en nader kennis maken met Petra. Dat contact leggen verliep zo goed, dat Petra nu nog steeds bij ons werkt! We zijn echt met zijn tweeën begonnen en nou, 20 jaar later, lopen we met zijn zestienen rond en zijn Bernadette en ik de gezamenlijke eigenaren. Er is in die tussentijd ont-zet-tend veel gebeurd. En door het genezen van gezelschapsdieren of het gepassioneerd begeleiden van ziektes hebben we ook heel veel eigenaren intensief leren kennen. Ik zal nooit vergeten wie op de eerste avond, op 14 april, als eerste cliënten in de bom- en bomvolle wachtkamer zaten: de familie Berends (niet de echte naam). Ze hadden vijf honden en waren helemaal uit Heemstede komen lopen. Ze wilden de nieuwe dierenarts weleens zien. Later hebben ze mij verteld dat ze echt even kwamen keuren: als het contact niet was bevallen zouden ze meteen een andere arts zoeken. Ondanks de extreme drukte was er toch een klik (zoals we dat tegenwoordig noemen). In de jaren erna heb ik hun vijf honden ieder voor zich, in hun eigen omgeving, vanwege ouderdom, moeten laten inslapen. Ik zag hun dochtertje van een meisje opgroeien tot een vrouw, die zelf trouwde, kinderen kreeg en natuurlijk ook honden nam. Ik zag hun zoon opgroeien en een eigen bedrijf starten. Daarnaast hebben zij in de loop der tijd weer nieuwe honden gekregen en nou behandelen we hun roedel dartele viervoeters met alle passie die we in ons hebben. En bovenal maakte ik zijdelings hun veertig jarige bruiloft mee. Helaas werd mevrouw Berends vorig jaar plotseling ziek. De vrolijke en luidruchtige bezoekjes aan ons werden steeds zeldzamer. Meestal kwam hun dochter alleen met één van de honden. En soms lukte het haar toch om mee te komen. Ze werd kortademiger en zwakker. Maar haar liefde voor haar honden was onverminderd groot. En toen werden we twee weken geleden onverwacht gebeld door haar man, dat zijn vrouw was overleden. Een schokgolf ging door de praktijk. Onthutst door het vreselijke nieuws probeerde ik me door de dag heen te worstelen. In een telefoongesprek met meneer Berends hoorde ik hoe het uiteindelijke verloop geweest was. Op de drukbezochte begrafenis hadden de vier honden een meer dan terechte ereplaats. Wat hadden we ze graag samen ontvangen op onze twintigjarige jubileumdag, op Goede Vrijdag, om herinneringen aan die eerste dag op te halen. Het heeft niet zo mogen zijn. Het wordt een dag met een lach en een traan.