Afbeelding

Broer Konijn

Column Poespas

Op het spreekuur verscheen de familie Donner met hun nieuwe konijntje Pluk. Ze hadden haar gekocht om als gezelschapsdame te fungeren voor hun eenzame mannetjeskonijn Broer.

Die was na het overlijden van zijn maatje al een maand enigszins aan het wegkwijnen en Pluk zou voor de nodige vertier moeten gaan zorgen. Helaas hadden ze in de twee dagen dat ze samen waren alleen maar hard achter elkaar aangerend en was Pluk een keer stevig uit de bocht gevlogen en met haar voorpoot tegen een stalen buis van het hek aangekomen. Sindsdien liep Pluk kreupel. We keken Pluk helemaal na en zeker na het maken van de röntgenfoto wisten we dat er niets gebroken was. Wel waren er enkele nare wonden te zien en was het pootje vrij dik. Ze had ook koorts. Dit leek een typisch geval van steriele kneuzing na een botsing en we schreven antibiotica, ontstekingsremmers en pijnstillers voor. Een week later hadden we Pluk echter al weer vier keer gezien omdat het helemaal de verkeerde kant opging met haar pootje. De huid werd zwart en hard, lopen deed ze erg nog steeds niet mee en ondanks de antibiotica kwamen er ook onderhuidse abcessen bij. Ze gilde het uit als ze werd opgepakt en eten werd moeizamer.

Alle medicatie die zou moeten helpen hadden we al gegeven en nu bleef helaas nog maar één optie over: een afspraak maken voor een amputatie van de hele voorpoot. De inschatting was dat ze zich met drie goede poten veel beter zou gaan voelen dan met vier pootjes, waarvan er één erg veel pijn deed. En die ze toch niet gebruikte. Niet elke eigenaar zal het goedvinden dat er een pootje geamputeerd wordt bij zijn/haar konijn, maar in dit geval wilden de baasjes niets liever dan dat Pluk geen pijn meer zou hebben. We brachten een infuusje aan en verdoofden Pluk via de intraveneuze route. Vervolgens ging ze "aan het gas" wat de veiligste methode is om een klein dier onder narcose te houden. Lokaal verdoofde ik de zenuwplexus in de oksel nog, zodat de poot 100% gevoelloos zou zijn. Ze lag op een warmtebedje en kreeg verwarmde infuusvloeistof toegediend. Beter konden we het niet doen voor haar. Het moeilijkste aan de ingreep was dat we moesten voorkomen dat de abcessen 'open' zouden gaan. Als het operatiegebied met pus zou worden besmeurd dan zou de ontsteking gewoon doorgaan. Na bijna een uur geconcentreerd opereren kon ik de laatste hechting zetten! Het was eigenlijk fantastisch gegaan. Een dag later begon mijn vakantieweek. Iedere dag dacht ik aan Pluk.

Middenin de vakantieweek kreeg ik een prachtig filmpje opgestuurd: Pluk hupte net zo makkelijk door het huis alsof er niets was gebeurd. Ze was thuisgekomen en meteen begonnen met eten en dat ging elke dag zo door! Ze voelde zich helemaal top! Vandaag kunnen de hechtingen eruit. En zo blijkt maar weer: alles blijkt mogelijk!

Uit de krant