Afbeelding

Zes dagen weg

Column Poespas

De maand mei was werkelijk ongelofelijk hectisch geweest, zodat ik enorm uitkeek naar een weekje weg met vrouw en kinderen. Het was voor de allereerste keer dat we niet meer aan de schoolvakanties gebonden waren, dus we hadden een weekje in juni geboekt naar Slovenië. Eerst was de reis gepland van 10 tot 17 juni, maar dat bleek precies de week dat onze jongste dochter haar eindexamenuitslag zou krijgen.

Dus werd de reis wat vervroegd. Helaas wilde de vliegtuigmaatschappij niet meewerken aan een wijziging, dus moest er een hele nieuwe reis geboekt worden. Op dinsdag vlogen we naar Ljubljana via Parijs. Het waaide hard op 7 juni. Ons vliegtuig moest een uur aan de grond blijven staan, terwijl het langzaam heen en weer schudde. Pas toen was er een startbaan vrij. De aansluiting in Parijs zouden we dus gaan missen. De eerste transferbalie die we daar opzochten bleek geheel onbezet. Bij de tweede duurde het anderhalf uur voordat ze voor vier personen een geschikt alternatief hadden geregeld. We zouden eerst vijf uur moeten wachten op een vlucht naar Frankfurt. Daar konden we dan het vliegtuig naar Ljubljana pakken. Vlak voordat het minivliegtuigje naar Frankfurt zou vertrekken moest dochterlief nog naar het toilet. "Dat kan makkelijk." Het duurde langer dan verwacht. Tot twee keer toe werd 'last call for boarding to Frankfurt' omgeroepen. Met het zweet op de rug bereikten we het propellervliegtuig. Als in een slechte kermisattractie hotsen en klotsen we naar Frankfurt. Het maakte zoveel kabaal dat je degene naast je niet kon verstaan. Op Frankfurt aangekomen moesten we met een busje naar een terminal. Daar aangekomen lazen we op de schermen dat we naar een andere terminal moesten. Met een trein. Eenmaal daar moesten we twee etages omhoog en moesten we de Lufthansa-incheckbalies zien te vinden. Daar zou iedereen een boardingpass krijgen. Bij de Lufthansa-balie waar we aankwamen rennen wilden ze ons niet helpen. "Sie mussen noch dreihunderd Meter weiter laufen, da sofort nach Links und dann nach oben." Dat weigerden we. We waren ten einde raad en de tijd begon te dringen. In mijn beste Duits smeekte ik om ze ter plekke uit te printen. Het angstscenario dat we de aansluiting weer zouden missen begon zich op te dringen. Dan waren we dertien uur onder weg en uiteindelijk gestrand in Frankfurt. Dat hadden we lopend sneller gedaan. Ze keek me indringend aan en ik zag dat ze het ging doen! Vervolgens moesten we rennen naar de gate om de vlucht te halen. Bij de gate informeerden we of de koffers mee zouden gaan. Geruststellend werd er op de computer gekeken en geknikt. Badend van het zweet ploften we neer in de vliegtuigstoelen. Om tien uur 's avonds kwamen we aan. In plaats van om kwart over twee 's middags. Tevergeefs stonden we even later bij de bagageband te wachten. Geen koffers. We zouden in onze reiskleren moeten slapen.

Uit de krant