Brak

Het lijkt de laatste tijd steeds vaker voor te komen. Honden die iets opeten dat niet goed voor ze is. Ze eten taxusbessen. Spareribs. Chocolade. Tennissokken. En nog veel meer rare zaken.

Het was erg druk geweest bij een van de laatste weekenddiensten. Ik zat om half één in een praktisch donker huis, want iedereen lag al te slapen. De adrenaline gierde nog door mijn lijf, zodat slapen er nog even niet bij was. De dikke zaterdagkrant bood uitkomst. Tijdens het lezen ervan merkte ik dat ik steeds vermoeider werd. Om halftwee ging ik slapen. Exact op het moment dat ik wegzakte in een heerlijke diepe slaap ging de telefoon. Een dame in paniek. "Dokter, dokter, ik schaam me zo. Ik was op de bank in slaap gevallen en toen ik wakker werd had mijn hond mijn blouse en mijn shawl opgegeten." Ik was even van de kaart. Ik stelde me een tafereel voor dat de hond bij zijn slapende bazin eerst de shawl van haar hals had getrokken en vervolgens aan haar blouse was begonnen. Hoe zou dat er wel niet uitgezien hebben? "Weet u het zeker?" vroeg ik. "Ja, heel zeker, de shawl is helemaal weg en van mijn blouse is weinig meer over. Hij heeft het vorige maand ook al gedaan; toen zijn we ook naar uw kliniek gekomen. Wat is het toch heerlijk dat u altijd bereikbaar bent." Ik sprak met ze af bij de praktijk. Ze moesten helemaal uit Rijnsaterwoude komen dus ik hoefde me niet echt te haasten. Halfdrie zagen we elkaar in de spreekkamer. De hond was zich van geen kwaad bewust. Hij keek lodderig uit zijn ogen; het was een grote Mechelse herder van 10 maanden. Eén bonk spieren. De dame had gewoon kleren aan. Het bleek te gaan om kledingstukken die op de grond lagen. De man des huizes was duidelijk not amused. "Weer hier, het moet geen gewoonte worden, hoe kun je dat ook allemaal laten slingeren." Hij was absoluut zeer geïrriteerd. Ik probeerde het echtpaar te overtuigen van de pechfactor die hier een rol speelde, maar de man was amper te kalmeren. Hij smeekte mij om de poot van zijn hond niet te scheren alvorens een intraveneuze injectie te geven. "Dan duurt het 6 weken voordat dat weer is aangegroeid". Prima. Dan doen we het zonder scheren. Iets lastiger, maar zo midden in de nacht moet dat ook lukken. De injectie met braakopwekkend middel ging feilloos de ader in. Snel zetten we hem op de grond. Twee opvang doeken legde ik voor hem. En nou was het wachten: binnen 5 minuten lag de halve garderobekast van mevrouw op de grond. De shawl, de blouse, een kous, een zweetbandje en een onderbroek. Dit was nog eens een belangrijke behandeling. Ik adviseerde de hond een muilkorf om te doen. Halfvier lag ik weer in bed. Ik sliep meteen. Halfzes ging de telefoon weer. "De hond van mijn vader heeft 3 kippenbotten opgegeten, mag ik langskomen?"

En daar ging ik weer.