Lappenm(a)and

Afgelopen december hadden mijn eigen honden allerlei kwalen. Ik ontdekte bij Breeze opeens een bobbel rechts bij de melkklieren. We hebben haar nu bijna een jaar sinds haar vorige eigenares plotseling was overleden.

In haar testament stond dat Breeze niet naar een asiel mocht. Zodoende kwam ze bij ons in huis. In haar 'vorige' leven hadden we al eens een melkkliertumor verwijderd aan de linkerkant. En ze was aan een vreselijke baarmoederontsteking geopereerd. Ik nam een biopt en twee dagen later kregen we de uitslag: een carcinoom. Dat is echt slecht nieuws. Dan mag je niet afwachten. Zo'n type tumor moet er meteen uitgehaald worden. Op woensdag gingen we haar opereren. Ze is al 12 en heeft een hele zwakke achterhand. We verdoofden haar dus heel voorzichtig. Eenmaal met de operatiedoeken over haar heen voelt het niet meer vreemd om de operatie zelf uit te voeren. Zo soepel als mogelijk haalden we het gezwel weg. Met de grootst mogelijke accuratesse hechtte ik de wond dicht, wetende dat mijn vrouw thuis een oordeel over de wond zou vellen. Half slapend nam ik haar mee naar huis, waar ze eigenlijk de hele avond niet in de benen te krijgen was. Dat was echt heel naar. Als een zak aardappelen viel ze steeds op haar achterste. Ik vreesde voor haar toekomst. Zou ze ooit nog goed gaan lopen? Ik voelde me als een ongeruste eigenaar. Het was dat ik haar zelf had verdoofd en wist dat het niet voorzichtiger had gekund. Het had gewoon een hele grote impact op haar. Om drie uur 's nachts kon ze voor het eerst naar buiten waggelen. Wat een opluchting! Over een week krijgen we de pathologie-uitslag van de tumor waarbij het vooral van belang is of alle verkeerde cellen zijn verwijderd. Onze andere hond heeft tegelijkertijd last van zijn nek. Bij iedere onverwachte beweging gilt hij het uit. Dat was precies de reden waarom hij ooit was afgestaan en waarna wij hem dus geadopteerd hadden. Kevin wordt met medicijnen, lasertherapie en chiropractie behandeld. Maar de vooruitgang is minimaal. We houden de behandelingen maar stug vol in de wetenschap dat er licht is aan het einde van deze tunnel. En alsof het nog niet genoeg is lijdt onze kleine Jack Russell-kruising van 14 jaar aan vergaande dementie en evenwichtsproblemen. Hoewel ze er geen pijn door ondervindt ziet het er wel heel sneu uit. Als ze rent kan ze ineens omvallen, als ze springt komt ze verkeerd terecht, als ze gewoon loopt houdt ze haar kop scheef… Zij wordt verdacht van een tumortje in het hoofd. Om dat aan te tonen of uit te sluiten gaan we vandaag, als deze column verschijnt, naar Amsterdam om een MRI of CT te laten maken van haar schedeltje. Daarvoor moet ze ook onder algehele anesthesie omdat ze een half uur stil moet liggen. Dat gaat een spannende dag worden. Hopelijk valt de uitslag mee en kunnen we de Kerstdagen met al onze dieren in vrede en ontspanning vieren.