Afbeelding
Foto: pr

Heaven

Column

Ik zit met in de wachtkamer van het MCD in Amsterdam terwijl onze eigen hond Kevin een CT-onderzoek krijgt. Tegenover mij zit een oude man met een getekend gezicht, gaten in zijn schoenen en een gescheurde PLO-shawl om zijn hals, geduldig met zijn trouwe Labrador te wachten tot hij wordt binnengeroepen.

In mals Amsterdams vertelt hij dat zijn hond aan de knie is geopereerd en dat hij het geld voor de operatie bij vrienden heeft moeten lenen. Vandaag heeft hij een afspraak voor revalidatie- en aquatraining. Ik raak ontroerd door zoveel liefde voor zijn hond. Met natte ogen denk ik terug aan de afgelopen zeven jaar waarin Kevin bij ons is. Toen zijn vorige baas afstand van hem deed heette hij Heaven. Die naam hebben we veranderd in het fonetisch ongeveer gelijke 'Kevin'. Hij ontwikkelde zich tot een levende schaduw van mij. Samen hebben we vaak hardgelopen. Hij genoot daarvan. In het begin liep hij nog wel eens weg, maar naarmate de tijd vorderde kwam hij altijd als een laagvliegende torpedo weer naar me toe. Hij liep wel twee of drie keer de afstand die ik liep. Mijn vrouw zegt altijd dat, als ik wegga, hij piepend voor het raam gaat zitten wachten tot ie mijn auto weer hoort aankomen. Dan rent hij naar de deur en staat ie me kwispelend op te wachten. Enigszins frustrerend voor haar, want zij zorgt ook supergoed voor hem. Al gauw bleek dat hij instinctief een hekel aan kippen had. Nadat hij de kippen van de buurman had opgejaagd deed deze man aangifte bij de politie. Met drie man rukten ze uit en gaven mij huisarrest totdat hun collega van de hondenbrigade was gearriveerd om een justitieel oordeel te vellen over Kevin. Tot mijn opperste verbazing bleek hij opgezadeld met een strafblad! Inbeslagname zou volgen indien hij nogmaals het ongewenste gedrag zou tonen. Vanaf dat moment liep hij altijd met een variant van de elektronische enkelband rond: een halsband waarmee hij onze tuin niet kon verlaten. Nu heeft hij al 5 weken pijn in zijn hals. Niets wat we doen helpt. Ook heb ik al een serie foto's van de nek gemaakt. Ik vertrouw de eerste halswervel niet. Om te weten of er ergens een nekhernia zit laten we dus de CT maken. Na gespannen anderhalf uur mag ik spreekkamer weer in. De CT-beelden zijn beoordeeld. Er is nergens een hernia te zien! Ik slaak een zucht van opluchting. Maar ze zien ook oud trauma aan de eerste halswervel. Een stukje bot is afgebroken en naar binnen gebogen. Al die jaren heeft hij het daar goed mee gedaan. Maar nu is het proces geprikkeld en zorgt voor continue pijn. Opereren is geen optie. Lokaal behandelen met lasertherapie is het enige dat hem kan helpen. Twee dagen gaat het beter. Maar dan komt de pijn als een boemerang terug. Het is niet om aan te horen of te zien. Hij eet slecht, wordt mager en kijkt alsof de hemel op zijn kop drukt. We besluiten dat het genoeg is. Thuis laten we hem inslapen. Nu is hij op de plek zoals hij ooit heette.

Uit de krant