Afbeelding
Foto: pr

Slokop

Column

Vorig jaar moesten we bij hond Rudy aan de bak omdat hij een setje batterijen had opgegeten. Dat mocht geen vertraging oplopen omdat uit batterijen giftige stoffen gaan lekken als ze te lang in de maag zitten.

De gebruikelijke injectie om te laten braken leverde geen succes op. De eigenaren wilden zeker niet dat we Rudy zouden opereren, dus kozen ze ervoor om naar het specialistencentrum in Amsterdam te gaan. Daar konden ze met een endoscoop aan de slag om via de slokdarm de maag in te gaan en zo de batterijen eruit te krijgen. Dat scheelde toch mooi een pittige buikoperatie. Zo gezegd zo gedaan. Met een slapende hond vertrokken ze richting Amsterdam. Om twee uur 's nachts werden we gebeld dat het in Amsterdam niet gelukt was om de batterijen te pakken te krijgen met het tangetje en dat de dienstdoende chirurg ziek was. Of wij dan toch Rudy van de batterijen af wilden helpen. Tevens meldden ze dat ze nog een extra structuur in de maag hadden gezien wat er ook niet uit te krijgen was. Met twee artsen gingen we in het holst van de nacht aan de slag. Gezellig en succesvol. De batterijen en een stuk van een barbiepoppenbeen hadden we er redelijk snel uit. Hij herstelde supersnel en we zagen hem een tijdje niet meer terug. En nou stond Rudy weer op de behandeltafel. Vandaag had hij een bierdop of kroonkurk opgegeten. En wederom lukte het niet om dat ding er met een braakinjectie uit te krijgen. Voor de zekerheid maakten we een rontgenfoto: hij zat nog steeds midden in de maag! Maar nu konden we de eigenaren de mogelijkheid bieden dat wij zelf met een endoscoop de dop eruit zouden halen! Sinds november hebben we ons assortiment aan mogelijkheden uitgebreid met endoscopie! We belden Bernadette of ze op haar vrije middag wilde komen; dat was geen probleem. Niet veel later lag Rudy in de operatiekamer met allemaal futuristische apparaten om zich heen. Na een kleine tien minuten hoorden we een heerlijke gil uit de OK: ze hadden de dop eruit gekregen!! Dat scheelde een slok op een borrel! Vervolgens controleerde ze de hele maag nog en tot haar verbijstering kwam ze een tweede structuur tegen. Het leek wel een exacte kopie van vorig jaar. Het was donker, het was rond, het was glad. Wat kon dat nou weer zijn? En hoe ze ook probeerde, het ding was er met geen mogelijkheid uit te krijgen. Zodoende moesten we weer besluiten om de buik open te maken. Er bleek amper sprake van littekenvormingen noch van vergroeiingen in de buik; dat was wel mooi om te zien. Ik wist precies waar ik moest zoeken en met een tang kon ik via een kleine snede in de maag het ding pakken: het bleek een wijnflesdop te zijn! Rudy had een bierdop en een wijnflesdop in zijn maag. Geen schropkop, maar een slokop dus. Hij herstelde wederom razendsnel; toen ik hem weer zag, had hij een muilkorf om. Dat begreep ik wel.

Uit de krant