Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Oppassen

Column

Mijn schoonvader heeft een Cavalier Kings Charles-spaniël, Duco, waar hij al meer dan 14,5 jaar uitermate goed voor zorgt. Door de vele gebreken van dit ras is de gemiddelde leeftijd van de Cavaliers helaas nog geen 8 jaar. Daarom denk ik er wel eens aan om uit zoeken of Duco misschien tot de alleroudste Cavaliers van Nederland hoort!

Duco heeft al ruim 6 jaar ernstige hartproblemen. Op dit moment krijgt hij dagelijks verdeeld over 5 tijdstippen 8 keer een tablet toegediend! Zowel 2 soorten vochtafdrijvers, een hartspiertablet en een hartritme tablet. Op deze trouw toegediende cocktail van medicijnen doet Duco het behoorlijk goed. Hij beperkt zich tot kleine wandelrondjes, want hij heeft ook nog artrose in zijn rug. En zijn baasje loopt ook niet meer zo kwiek met zijn 79 jaar. Dus die passen goed bij elkaar!

Als mijn schoonvader op vakantie gaat passen wij altijd op Duco. Zo werd hij ook afgelopen zaterdag gebracht, omdat er een korte zonvakantie voor mijn schoonvader op het programma stond. Gedurende acht dagen moesten wij op hem passen. Zondag ging alles prima. Maandag ook… tot half twaalf 's avonds. Hij had nog lekker gegeten en liep net voor de bank langs toen hij zijn evenwicht verloor en omviel. Op zijn zij liggend draaiden zijn ogen weg. De ademhaling werd minder en zijn hartslag leek weg te ebben. Een klassiek geval van een ouderwetse hartaanval.

Snel riep ik mijn dochter en vrouw erbij. In mijn optiek was hij bezig te overlijden, hoe erg dat ook was. Snikkend zaten ze bij hem op de grond. Duco reageerde helemaal niet meer, had geen reflexen en bewoog zijn hoofd niet. Het zou een kwestie van minuten zijn, dacht ik. Zouden we mijn schoonvader wel of niet bellen? We besloten dat de volgende ochtend te doen. Een half uur later leefde Duco nog. Wederom overlegden we wat wijsheid was. Hij leed absoluut niet, want lag in een soort coma. Dus spraken we af te gaan waken. Mijn dochter zou er tot 02.00 uur bij gaan zitten en ons roepen als het zover was.

Toen ik haar kwam aflossen ademde hij rustig en bewogen zijn ogen weer een beetje. De pols kwam ook wat terug. Wat gebeurde hier? Om half vier stond hij ineens op en liep een paar passen door het huis. Ik zette hem in de tuin en hij deed een plas. Ongelofelijk. Zou het dan toch? Om half zeven kwam mijn vrouw uit bed om tot haar verbazing te zien dat hij zijn hoofd naar haar toe draaide. De hele dinsdag waren we met hem bezig. Twee keer heeft-ie wat gelopen. Eén keer heeft-ie geplast. Maar eten en drinken wilde hij niet. Hij lag steeds op dezelfde plek, telkens in een coma wegzakkend. Woensdagochtend lag hij er precies zo bij als dinsdag. Nu moesten we ingrijpen. In de vroege ochtend hebben we hem heel zachtjes in laten slapen. Vierenhalf uur vliegen verderop beleefde een breekbare man een afschuwelijk moment.

Uit de krant