Overnemen

Sinds 1 januari is Sterkliniek Hillegom ook eigenaar van de dierenartspraktijk in Overbos te Hoofddorp. Zodoende hebben we nu drie verschillende locaties, waardoor we zowel veel dieren in de Bollenstreek als in de Haarlemmermeer mogen behandelen. In de vestiging Hoofddorp kwam een oudere eigenares met een nog (relatief) oudere kat met een heel slecht gebit.

De poes was 17 jaar en had tevens een hartprobleem. Ik stelde voor om het arme dier van al haar slechte elementen af te helpen. "Maar dokter, dat kan toch helemaal niet! Een verdoving overleeft ze echt niet meer." Gelukkig kon ik uitleggen dat we tot veel in staat zijn in Hillegom en dat het belang van een gebitsrenovatie echt wel opwoog tegen het risico dat er iets mis zou kunnen gaan bij de narcose. Na veel twijfelen ging de bezorgde eigenares overstag en stemde ze in met een behandeling. Twee dagen later was het zover: het bloedonderzoek liet geen afwijkingen zien! Dat was alvast plezierig in verband met de narcose.

Carrie ging aan het infuus en aan de bewaking. De anesthesie van een huisdier komt in grote lijnen geheel overeen met die van mensen. Via de beademing, die we overnemen, zorgden we ervoor dat er voldoende zuurstof binnenkwam. Carrie lag lekker te slapen. Met infiltratie anesthesie gaven we lokaal de ultieme pijnstilling. Net als bij de tandarts worden dan de zenuwbanen in de kaak verdoofd.

Dat gaf de mogelijkheid om alle rotte kiezen eruit te halen. Enigszins tegenstrijdig geldt dat hoe slechter de elementen zijn hoe makkelijker ze eruit te halen zijn. Bij Carrie waren ze heel slecht. Na 25 minuten had ze alleen de hoektanden nog over. Alle andere kiezen en tanden lagen netjes naast elkaar op tafel. De ontstane tandvleeswonden hechtten we dicht voor zover mogelijk. Nou hoefden we alleen de narcosegassen naar 0% terug te draaien en dan zou ze wakker worden. Na 10 minuten ademde Carrie nog niet uit zichzelf. Dus bleef de anesthesist haar voorzichtig beademen. Haar hartslag was prima. Ze was alleen nog heel diep weg. We antagoneerden de onderdelen van de injectie anesthesie zodat ze meer prikkels kreeg om weer zelf te gaan ademen. Op dat soort momenten beseffen we altijd weer hoe spannend een narcose soms kan zijn.

De laatste ingreep had in elk geval veel zin want een luttele 3 minuten later moesten we snel handelen om bij Carrie de tracheatube te verwijderen en haar in de recovery couveuse te leggen. 's Middags kon ze weer opgehaald worden door de opgeluchte eigenares. Ze zei, op de golven van de blijdschap: "Ik ben zo blij dat jullie dit hebben aangedurfd. Nou kan ze er weer een paar jaar tegenaan!" En zo is het ook.