Doorverwijzing

Het was een hele drukke operatieochtend. Sanne begon met een laparascopische sterilisatie van een teefje. Dan wordt een hond geopereerd door drie hele kleine gaatjes en zien we alles groot op een tv scherm. Honden hebben dan veel minder last van naweeën van de operatie: meestal doen ze een dag later alweer of er niets gebeurd is!

Ook moest er een poes aan blaasstenen worden geopereerd, moest er een tumor worden verwijderd bij een hondje van 15 jaar en stond er een teenamputatie op het progamma. Volle bak dus. En ik deed de patiënten in de spreekkamer. Om tien uur werden we gebeld door een buurtpraktijk of ze een hond mochten doorsturen die een naald had ingeslikt en die zo snel mogelijk geopereerd moest worden: dat was een spoedgeval. Die gaan altijd voor. De druk op het OK-programma werd aldus nog groter.

Om half elf kwam de bouvier in de wachtkamer binnenlopen. De eigenaren waren op van de zenuwen. En boos op elkaar. De vrouw had net drie dagen geleden de ziektekostenverzekering opgezegd en de man had de naald laten slingeren… Dat was een nare samenloop van omstandigheden. Een buikoperatie is een prijzige ingreep; zeker bij zo'n grote hond. De buurtpraktijk had de röntgenfoto's ook gemaild. Die ging ik eerst even bekijken. Midden in de maag zat een naaldvormige structuur van 5 cm. Dat was duidelijk. Ik vroeg of ze wisten wat voor naald het was; het bleek om een acupunctuurnaald te gaan. Die is deels omhuld door plastic! De mensen hadden hun hond Bas al extra veel laten eten om zo de naald te 'omhullen' met voedsel. Dat had de specialist die de buurtpraktijk had gebeld geen goed idee gevonden. Nu konden zij geen endoscopische ingreep verrichten om de naald zonder chirurgie eruit te krijgen en moest voor de operatieve route gekozen worden. We bedachten hoe moeizaam zo'n ingreep zou worden: een maag ter grootte van een basketbal vol met voer en midden daarin zit een naald. De kans op buikvliesontsteking is dan enorm vanwege lekkage van maaginhoud in de buik. We belden de buurtcollega op en vroegen hoe zij het zou vinden als we een poging zouden doen om de naald er met een braakopwekkende injectie uit te krijgen. Ze vertelde dat de specialisten dat veel te gevaarlijk vonden, maar dat zij dat eigenlijk ook wel wilde doen. Toen was de beslissing snel gemaakt. In overleg met de eigenaren gaven we een injectie aan Bas opdat hij zou gaan braken. Twee minuten later lag de naald keurig op de grond in de spreekkamer: er zat inderdaad een blauw omhulsel omheen. Het uitstekende scherpe onderdeel was best klein. Er was hier bij nader inzien geen enkele reden voor angst dat de naald de slokdarm zou beschadigen. De eigenaren waren super opgelucht. En niet meer boos op elkaar! En wij waren blij. En de buurtcollega was heel blij. En vooral Bas was blij. Hij had nu een inwendige acupunctuurbehandeling gehad!