Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Paniek

Column

Het was weer een hele erge drukke weekenddienst. Het blijkt maar weer eens hoe bijzonder het zo langzamerhand is als je als dierenartsenpraktijk 24/7 bereikbaar bent. Zeker de helft van degenen die belden kwamen normaal gesproken niet bij ons, maar werden door hun artsen verwezen naar klinieken in de verre omtrek. De keus om het dichterbij te zoeken was toen snel gemaakt.

Ook liet een praktijk in een tuincentrum weten dat ze geen tijd meer hadden om iemand met een (klein) spoedgeval te helpen. "Maandag om kwart voor 5", konden ze terecht met hun hond met een hevig bloedende nagel. Deze mevrouw kreeg ik aan de telefoon, terwijl ik al bezig was met een ernstig benauwde kat. "Komt u maar meteen langs, hoor", zei ik. "Wij zitten ook vol, maar dit kan natuurlijk niet wachten tot maandag." Voordat ik uitgelegd kreeg waar ze moest zijn en wat ons adres was, waren er al bijna tien minuten verstreken. "Dus ik moet, zeg maar, in Hillegom, zeg maar, bij de rotonde een soort van rechts, zeg maar en dan, zeg maar, een stukje, zeg maar, doorrijden en dan, eh, zeg maar linksaf aan het eind..." "Nee, niet links, maar rechtsaf bij de Weeresteinstraat." "Oh, dus eh, zeg maar, rechtsaf bij de Berensteinlaan." "Nee. Weeresteinstraat" "Oh, de Berensteinstraat." "Nee, de Weeresteinstraat, met de W van Willem." En zo ging het nog even door. Ze stond ergens buiten en had geen internet op haar telefoon op ons adres op te zoeken. Ondertussen belde er op de tweede lijn een meisje dat ze op een hond aan het passen was die de spatel van een deegkom had opgegeten. Ze waren beslag aan het maken en de hond mocht de spatel aflikken. Dat nam hij iets te serieus: hap, hele spatel weg! Dus die liet ik komen om te laten braken. Dat is spannend, maar zo'n stuk plastic kan er maar beter uit komen dan dat het ergens vastloopt in de darmen. Ik kreeg net voldoende tijd om weer met de benauwde kat verder te gaan toen de onfortuinlijke Labrador binnen kwam. Een injectie om het braken op te wekken kostte niet zoveel tijd. Het opruimen van de enorme hoeveelheden uitgebraakt voedsel echter wel. En ja hoor, de plastic spatel zat ertussen! Dat was in elk geval verholpen. De benauwde kat ging in de zuurstof kooi om daar tot rust te komen. Inmiddels was de hond met de nagel ook gearriveerd: ze hadden het gevonden. De duimnagel stond in een hoek van 90 graden opzij. Het bloed sijpelde eruit. Hoe kan je van zo'n patiënt verwachten dat ze daar nog 30 uur mee rond moet blijven lopen? Gelukkig zat de nagel niet meer zo vast en kon deze, na een lokale verdoving, verwijderd worden. Een kleurig verbandje zorgde ervoor dat er geen nabloeding kon optreden. De mensen waren superblij en namen als troost voor hun hond meteen een grote zak hondensnoepjes mee. En zo ging het 8 uur lang achter elkaar. Zondagavond zat ik moe, maar uiterst tevreden op de bank, te smeken dat ik 's nachts zou kunnen doorslapen.

Uit de krant