Afbeelding
Foto: pr

Manke Klaas

Column

Een jaar geleden werden we opgeschrikt door een consult van een slechts 1 jaar oude kat. Een prachtige raskat, een Britse Korthaar. Klaas was kreupel aan een achterpoot. Hij had al een behandeling gekregen met pijnstillers, maar die losten het probleem niet op. Klaas bleef mank lopen.

We besloten röntgenfoto's te maken. Helaas was daarop zichtbaar dat er een heupkopfractuur aanwezig was. We boden aan om Klaas te opereren en zo geschiedde. Omdat het om een ontwikkelingsstoornis gaat, kunnen we alleen maar de irriterende afgestorven heupkop verwijderen en zo de beweging minder pijnlijk maken. Het scherpe restant van de heupkop zagen en vijlen we dan glad af. Het is meestal verrassend hoe snel en goed het geopereerde dier hierna weer kan lopen. Klaas was een ander geval. Hij werd woest als hij op controle moest komen en ontplofte als we hem wilden onderzoeken. Zijn herstel verliep langzamer dan gewenst, maar we konden amper wat voor hem doen. Na 3 maanden kon hij echter weer bevredigend lopen! Op zich super. Klaas ging ook weer naar buiten. Een paar weken later kreeg ik echter een telefoontje dat Klaas wederom op drie benen liep. Het leek erop dat de operatie mislukt was. De eigenaren waren not amused.

Moesten ze weer met Klaas op consult komen; hij kreeg kalmeringstabletten voor de afspraak. Dat hielp zeker: ik kon hem voorzichtig onderzoeken. Het slimste wat ik kon doen was ook dit keer een röntgenfotomaken. Wat ik al vreesde was helaas gebeurd. Ook zijn ándere heupkop was afgebroken. Het is een erfelijke aandoening dat deze raskatten sneller een heupkopfractuur ontwikkelen. Voor het eerst in mijn carrière moest ik nu bij een kat de tweede heupkop verwijderen. Omdat de eerste operatie uiteindelijk naar tevredenheid was verlopen, was de keuze snel gemaakt.

Drie dagen later kon ik Klaas weer opereren! Technisch gezien ging het perfect. We wisten ondertussen hoe lastig Klaas was als hij een praktijkmedewerker zag, zodat we besloten vooral via Whatsapp contact te houden. Geregeld kwamen de filmpjes binnen. Steeds zag ik progressie. Het ging traag, maar Klaas liep weer op beide benen! Wel met een hupje in zijn beweging, maar dat was niet zo erg. De eigenaren hadden zelf een hechtingenmesje meegekregen om hem na 10 dagen van zijn draadjes te verlossen. Zodoende hoefden wij hem niet weer te plagen. Hierna hielden we steeds contact. Maar liefst vijf maanden na de laatste operatie begon hij weer op de bank te springen! Ondanks zijn afschuwelijke periode van operaties en revalidaties gaat het nu zo goed met hem dat er met het blote oog niets aan hem te zien is. Alle inspanningen zijn absoluut de moeite waard gebleken!

Uit de krant