Een nieuw begin

Op oudejaarsavond had ik de spoeddienst. Ik ben toch altijd thuis omdat onze huisdieren werkelijk panisch zijn van het vreselijke (knal)vuurwerk. Het geknal, dat de hele dag doorgaat en 's avonds naar een climax toewerkt, zorgt ervoor dat de kat en de paarden continu in de vluchtmodus staan. Begin van de avond gooide een groepje baldadige jongens een soort bom vlakbij de Shetlandpony's die vervolgens een hele dag niet hebben durven eten.

Samen met mijn vrouw blijf ik dus zoveel mogelijk in de buurt. De telefoon bleef echter maar gaan. Verschillende hulpvragen kon ik met telefonisch advies afhandelen, maar in het geval van een bijna dode valkparkiet moest ik toch naar de kliniek. En dat was maar goed ook. Het arme dier kon niet meer op de pootjes staan en steunde dus met haar vleugels als 'stelten' op de tafel om nog enigszins overeind te blijven. Bij het onderzoek bleek er een eitje in de buik te zitten. En ze had die week al twee eitjes gelegd. Dat was waarschijnlijk teveel voor haar geworden: calciumgebrek, energiegebrek, 'weeënzwakte', onderkoeling. De hele behandeling was er dus op gericht de shock te bestrijden, de kracht terug te geven en haar temperatuur omhoog te krijgen. Ik gaf haar 4 injecties en ze mocht in de warmtecouveuse plaatsnemen. Zorgvuldig stelde ik de temperatuur af en ging vol vertrouwen weer terug naar de oliebollen.

Een uur later belde een eigenares dat haar konijntje niet goed ging. Het had stuipen en kon niet meer blijven zitten. Ook daarmee kun je niet wachten. Ik wilde toch weer terug richting de vogel dus dat kon mooi gecombineerd worden. De valkparkiet zat er al wat frisser bij, maar was zeker nog niet de oude. Het gearriveerde konijntje had een gasbuik en was daardoor zo slap geworden dat het zelfs een soort epileptisch aanvallen kreeg. Dat diertje moest ik sonderen om zodoende de maag leger te krijgen. Ik denk dat er wel 150 ml vocht met haren en voedseldelen uitkwam. En hierna was het buikje soepel en voelde Snuffel zich duidelijk opgelucht. Gelukkig hebben we twee couveuses en na meerdere injecties te hebben toegediend kon ook Snuffel naar de warmtekooi. Ik was weer net op tijd thuis voor de jaarwisseling. We hebben een uur bij de paarden gezeten om ze kalmerend toe te spreken, de radio steeds harder te zetten en ze extra hooi aan te bieden. Toen de rust was teruggekeerd reed ik weer naar de kliniek. Een mooier begin van 2019 had ik niet kunnen hebben: Snuffel hupte weer door het hok en had al gekeuteld (= goed teken) en de valkparkiet had net het ei gelegd en zat ook opgewekt om zich heen te kijken. Dolblij en gelukkig reed ik weer naar huis.