Afbeelding
Foto: pr

All-inclusive

Column Poespas

Omdat dierenarts Lodewijk nog met vakantie is, deze week een golden oldie uit de verzameling columns die hij inmiddels schreef.

Mijn schoonvader heeft een hele oude Cavalier King Charles-spaniël, genaamd Duco. Om hem op de been te houden moeten daar acht tabletten per dag aan worden gegeven. Allemaal voor zijn hart. Zonder die medicatie zou hij er al lang niet meer geweest zijn. Vroeger bracht hij tijdens vakanties of reisjes zijn hond naar een lokale bekende, maar de laatste drie jaar fungeren wij als het vaste en vertrouwde oppasadres tijdens zijn afwezigheid. Vaak laten we Duco dan ook nog even trimmen door onze trimster Rianne en indien gewenst vraag ik Bernadette om een controle-echo van zijn hart te maken. Zo heeft ook Duco een soort all-inclusive vakantie!

Toen mijn schoonvader Duco na zijn vorige reis kwam ophalen, vroeg hij mij nog even naar een bult op het borstbeen te kijken. Ik had die bobbel al opgemerkt en ik wist dat het slechts een soort papilloom was: een goedaardige gladde wrat. Gerustgesteld ging hij naar huis. Twee dagen later zou hij door een medisch specialist aan zijn voet geopereerd worden om de stand van een van zijn tenen te corrigeren. Mijn vrouw en ik hadden volle agenda's en konden hem niet begeleiden. Dat vond hij ook niet nodig. Duco bleef gewoon thuis en hij zou met de taxi naar het hospitaal gaan. De ingreep verliep naar eigen zeggen probleemloos, maar eenmaal thuis trof hij een onaangename verrassing. Overal in het huis zag hij forse bloedsporen. Het hele tapijt zat onder de dieprode vlekken.

In paniek belde hij mij: "Lodewijk, ik vrees dat je niet goed gekeken hebt, die bult bij Duco is vreselijk aan het bloeden. Het hele huis zit onder. Wil je alsjeblieft komen?" Ik was net klaar en stapte zonder aarzeling in de auto op weg naar Hilversum. Ter hoogte van Weesp ging de telefoon alweer. Ongerust nam ik op. Zou Duco zijn bezweken aan het bloedverlies? Had ik die bult zo ongelofelijk foutief ingeschat? Wat een ellende is het soms om dieren van je naaste familie als patiënt te hebben. "Het is niet Duco die bloedt, maar het bloed gutst door mijn sok heen. De operatiewond bloedt hevig na."

In de consternatie na de operatie was hij het huis ingelopen op zoek naar zijn geliefde hondje en nadat hij zich omdraaide zag hij al die bloedvlekken op het tapijt. Het nabloeden deed klaarblijkelijk geen pijn. Toen ik bij hem aankwam, was de wijkverpleegkundige het tapijt al aan het schoon boenen en samen gingen we naar het ziekenhuis. "Ik begrijp er niets van", zei de specialist, "ik had het toch goed gehecht." De hele wond stond weer open. "U had ook niet alweer mogen lopen!" Vijf kwartier later zat het geheel weer dicht en werd zijn voet goed in het verband gezet. Zijn revalidatie kon hij bij ons thuis verder ondergaan, samen met Duco; allebei compleet in de verzorging.

Uit de krant