Miezemuizen

We liepen ongeveer 20 minuten achter op schema toen er twee meisjes de wachtkamer binnen kwamen lopen. Ze hadden een doosje in hun hand en keken heel beteuterd. Iedereen in de wachtkamer luisterde onbewust mee: "We hebben een diertje gevonden", zeiden ze. De assistente vroeg wat het was. "Een muisje", zeiden ze en meteen trokken twee dames in de wachtkamer hun voeten van de vloer. Iemand produceerde ook een klein gilletje.

"Mag ik even kijken?", vroeg de assistente. Dat mocht. Voorzichtig deed ze het doosje open. Als door een katapult afgeschoten vloog het muisje uit de doos. Hup op de balie en van de balie sprong het op de grond. Gelukkig was de buitendeur dicht. Er ontstond consternatie in de wachtkamer. Mensen slaakten noodkreten, honden begonnen te blaffen, de poes in haar vervoersmandje probeerde het deurtje open te krijgen en sloeg steeds haar poot door de tralies. De meisjes waren in paniek. Ik liep uit de behandelkamer naar het kabaal toe en zag dat alle aanwezigen hun voeten op de banken hadden gezet. Het muisje zag ik langs de plinten rennen. De honden waren door dolle heen. Ik dook op de grond en sloot, tussen de benen van een eigenares door, het muisje in mijn handen. Ik riep om het doosje en de meisjes gaven het aan mij. Voorzichtig schoof ik het diertje er in en we gingen naar de spreekkamer. Het was een deels kaal, deels behaard diertje. Ik onderzocht het muisje zover het kon. Ze was zo bewegelijk dat er niets aan de hand leek; ze woog maar 28 gram. Het was een dwergmuisje. We belden Sjaak van Ruiten, die vervolgens uit Lisse kwam aanrijden om het diertje een veilig onderkomen te bieden. In de tussentijd zat het muisje in een zuurstof-couveuse en had wat te eten gekregen. Na het muisincident moest ik een net zo grijze Duitse dog nakijken, een hond van 72 kilo. Dat dier was dus 2500 keer zo zwaar als het muisje. Op zich heel erg grappig natuurlijk. De Duitse dog Carola had een afspraak voor haar jaarlijkse check, vaccinatie incluis. Tijdens het onderzoek bleek dat haar gebit nogal slecht was. Teruggetrokken tandvlees, blootliggende wortels en losse kiezen. Ze stonk ook uit de bek, maar de eigenares dacht dat dat normaal was. Ze maakte na de vaccinatie een afspraak voor een gebitsbehandeling. Een half uur later was Sjaak er, nadat de vindsters al lang naar huis waren gegaan. De rust in de wachtkamer was geheel weergekeerd. Sjaak bekeek het muisje ook aandachtig en had een mooi plekje voor hem in zijn eigen opvang. Gelukkig liet hij hem niet ontsnappen. Na de drukke dag reed ik naar huis en toen ik uitstapte zag ik onze kat Poemba achter iets aan jagen. Ik hoopte dat ik het verkeerd zag, maar het was een veldmuisje. Toen ik op hem afliep gaf hij net de genadeklap. Deze muis was niet meer te redden. Wat een verschil kan er toch zitten tussen de kansen van eenzelfde diersoort.