Paal boven water

Op vrijdagavond had ik dienst. Het was rustig en ik kon ongestoord tv kijken. Mijn vrouw ging om half elf naar bed, maar ik zei dat ik op wilde blijven voor een potentiële beller.

Vóór 00.00 uur naar bed gaan is vaak niet slim. En dat bleek ook deze dag… Half twaalf begon de spoedlijn te rinkelen. De man kon amper uit zijn woorden komen. Wat ik ervan begreep was dat zijn hondje niet meer kon lopen en of hij langs mocht komen. Normaal gesproken ging hij altijd naar een andere kliniek, maar nu het gillende spoed was wilden ze graag dat wij hen hielpen.
Zo snel als ik kon reed ik naar de praktijk en daar stonden al vier mensen te trappelen van ongeduld met hun West Highland white terriër Barry. Die werd gedragen, want hij kon zelf niet meer lopen. Ik opende gehaast de deur en liep meteen naar de behandelkamer. De hele familie liep mee. Wat bleek: Barry was bij het laatste verregende uitlaatrondje een beetje door het dolle geweest en hij had heel hard op en neer gerend op de stoep. Dat was allemaal nog goed gegaan. Maar toen hij weer aanzette voor een sprintje in de donkere koude avondlucht knalde hij, de plassen omzeilend, tegen een niet-meegevende lantaarnpaal aan. Meteen was hij 'out' gegaan en was bewegingsloos op straat blijven liggen. De dochters gilden het uit omdat ze dachten dat hij dood was. Maar in het vale licht van de lantaarnpaal zagen ze dat hij nog ademde. Meteen waren ze naar huis gerend en hun vader had mij gebeld.
Ik onderzocht Barry zo goed en kwaad als het ging. Hij kon niet staan en hij had een afwijking naar links: zijn nek en kop stonden in een krampstand. Zijn reflexen waren geheel afwezig. Geen pijnconstatering en geen standscorrecties. Zijn ogen stonden gelukkig wel goed. Hij ademde inmiddels ook kalmer. Zijn temperatuur was ook normaal. Mijn inschatting was dat hier sprake kon zijn van wat ook wel 'spinale shock' genoemd wordt. Alle zenuwprikkels in het ruggenmerg liggen dan stil, meestal ten gevolge van zwaar trauma; dat werkt dus een beetje als een bescherming tegen het ervaren van grote pijnen. Mijn advies was om Barry op te nemen en met een infuuspomp met (antishock)pijnstilling en sedatiemedicatie te behandelen. Aangezien ik daar graag toezicht op wilde houden, overlegde ik of het oké gevonden werd als ik Barry mee naar huis zou nemen. Dat was geen probleem!
Barry kwam naast mijn bed te liggen in een kleine gewatteerde verwarmde bench met het druppelinfuus. Hij was heel rustig en gedwee. Halverwege de nacht gaf hij aan dat hij naar buiten wilde. Ik koppelde hem af en tilde hem naar het grasveldje. Zijn eerste voorzichtige pogingen om te staan waren al aanwezig. Wankelend deed hij zijn behoefte. 's Ochtends vroeg stond zijn kop recht en kon hij enkele pasjes lopen! Nog voor het zaterdagontbijt leverde ik Barry lopend en wel thuis af: het leek een bijbels mirakel, alsof Barry over water kon lopen...