Eendennest 2

Het eendennest op de volkstuin is leeg, op een kleine verrassing na… Als ik op de volkstuin ben, loop ik eerst naar de slootkant om te kijken of moedereend nog op haar nest zit. Bij de tuinkas vertraag ik mijn pas, sta dan stil en kijk om het hoekje.

Meestal zit ze er, breeduit haar nest bedekkend om de eieren op temperatuur te houden. Ja, ik zit er, dus jij kunt weer aan de slag, lijkt ze uit te stralen, zo roerloos en op haar hoede als ze erbij zit.

Als ze niet op haar post is - die momenten zijn er ook - dan heeft ze gezorgd dat de eieren goed bedekt onder het dons liggen. Een welverdiend moment voor haarzelf van poedelen in de bredere sloot verderop, of banjeren door het wijde groen aan de overkant. Want broeden is werken, al lijkt dat op het eerste gezicht misschien niet zo. Een keer had zij het nest verplaatst naar een plek die meer beschut bleek, dicht tegen het hekje dat de tuinen van elkaar scheidt. Hoe een eend dat doet? Neemt ze een ei in de bek, of duwt ze het ei met haar snavel voort? Het is mij een raadsel.

Afgelopen weekend was het zover. Toen ik weer om het hoekje van de kas keek, lagen de gebroken schalen in en om het nest. En al weet je dat de natuur zijn eigen timing heeft, stiekem wil je getuige zijn van het moment dat er een piepende pluizenbol op pootjes uit een ei tevoorschijn komt. Maar terwijl ik naar het lege nest liep om de eierschalen te tellen, viel mijn oog op een compleet ei dat nog op het verlaten nest lag. Was het een onbevrucht ei, of was het een traag ei? Had moedereend nog lang gewacht, het uiteindelijk opgegeven en met haar kroost de plons in het water gemaakt, haar laatste jong achterlatend?

Ik besloot, tegen alle logica in, voor dat laatste. De natuur is immers wreed soms. Toch? Even was ik Amy Alden, het meisje uit ‘Fly Away Home’, dat een ganzennest redt en thuis weet uit te broeden. Natuurlijk hoopte ik op een kuiken dat ik zou redden en dat dan in mijn tuinvijver zou opgroeien. In een mandje stro ging het ei mee naar huis, waar ik het onder een warme lamp legde. Natuurlijk was het een onbevrucht ei, even schouwen en schudden gaf dat al snel aan. Maar de gedachte was even hoopvol en magisch tegelijk.

Nu maar uitkijken naar moedereend die nog eens met haar kuikentjes voorbij zwemt aan de slootkant…

Helen

Helen Workala schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws