Lodewijk Kamps.
Lodewijk Kamps. Foto: Corine Zijerveld

Lege accu

Column Poespas

In de rubriek Poespas schrijft dierenarts Lodewijk Kamps over zijn praktijk en dagelijkse beslommeringen. Dit keer een golden oldie.
Op vrijdagavond ging ik naar Heemstede om nog een boodschap te doen. Op de weg ernaartoe startte de motor al wat lastig. Toen ik met de boodschappentas terugkwam en weer naar huis wilde rijden, lukte het me niet de motor te starten. De accu was te leeg. En ik had mijn telefoon thuis aan de oplader liggen. Er dreigde een ‘reusachtig’ probleem, want ik had drie bakken met ijs in de boodschappentas en ik kon mijn vrouw niet bellen.

Gelukkig kwam daar al een Chrysler Voyager aanrijden met een dame met een grote zonnebril op erin. Ze stapte naast mij uit en ik vroeg of ze misschien kon helpen even mijn startkabels aan haar accu aan te sluiten. Geërgerd keek ze mij aan, vervolgens naar haar horloge en ze zei: “Nee, daar heb ik geen tijd voor; ik moet winkelen en over een half uur is de AH dicht.” En ze liep naar de ingang. Verbijsterd keek ik haar na. Het gaf mij de tijd over de afgelopen week na te denken. Het was erg druk geweest. Bijna elke dag werkten we met drie artsen en twee assistentes full power door tot acht uur, half negen ’s avonds. Dat zijn werkdagen van 12 uur non-stop, die allemaal goed op te brengen zijn vanwege de hulp die we kunnen bieden.
Er kwam een hond met een vishaak in zijn hak. De gemene weerhaak zat diep onder de huid vast. Na een half uur was het al gelukt de haak te verwijderen en de huid zoveel mogelijk intact te laten. Eigenaren waren dolgelukkig.
Een dag eerder was er een hond die braakte en niet wilde eten. Na grondig onderzoek besloten we hem om 18.00 uur ’s avonds open te maken: er kwam een scherp stuk plastic uit de darmen tevoorschijn, dat een spoor van vernieling had achtergelaten in het ervoor liggende darmdeel. We waren nog net op tijd met de operatieve ingreep; drie spannende dagen volgden en op de vierde dag was de hond weer helemaal de oude!
Ook waren er meerdere aangereden katten. Het is mooi weer en veel dieren gaan lekker op pad. Iedere traumakat had een eigen specifieke behandeling nodig. In één situatie was de prognose te dubieus, de pijn te heftig en de eventuele kosten voor een orthopedische ingreep te hoog, zodat besloten moest worden het arme dier uit haar lijden te verlossen.
Allemaal medische situaties die hun mentale tol eisten: steeds beslissingen op leven en dood te moeten maken valt zeker niet mee. Aan het eind van de week waren onze accu’s ook aardig leeg. Ondertussen probeerde ik tot vier keer toe respectievelijk een Volvo C90, een Tesla, Mercedes X90 en een Audi A1 ertoe te bewegen om te stoppen en mij te helpen, maar de meeste auto’s reden met een boog om mij heen. Pas toen er een Suzuki Alto aankwam bood de bestuurder spontaan aan mij te helpen. Binnen twee minuten startte mijn auto weer en reed ik naar huis, met het half gesmolten ijs op de voorbank.

Uit de krant