Sokkie en Stokkie

Vorige week had ik weekenddienst en het werd de drukste zondag die ik me kan herinneren. Het begon nog wel zo rustig. Mijn dochters wilden naar het station gebracht worden en ik was nog niet gebeld. Dus zou ik dat even doen. En tevens de hondjes uitlaten. Ik had dus wel haast en deed de klep van de Golf open en hielp een voor een de hondjes in de achterbak.

Ik sloeg de klep snel dicht en de kinderen zaten al in de auto. Op weg naar het station. Er brandde echter een dashboardlichtje dat een van de deuren niet goed dicht zat. Mijn deur was goed en die aan de passagierskant ook. Hmm. Nou dan zal het wel een technisch probleem zijn. Halverwege het station voelde ik aan mijn jas en kon mijn telefoon niet vinden. Dat was een probleem want alleen via mijn mobiel was ik bereikbaar voor de patiënten. Ik vroeg mijn dochter mijn nummer te bellen. Misschien was ie uit mijn zak gevallen onder de bestuurdersstoel. We hoorden hem overgaan, maar we zagen hem niet. En toen ging hij over terwijl mijn dochter mij niet belde: dat was een cliënt. Nou werd het lastig oftewel vervelend. Ik was bijna bij het station en liet de meiden eruit. Het lichtje van de 'deur' bleef echter branden. Toen opende ik de achterklep en zag ik de oplossing: mijn telefoon zat vast tussen de bumper en de achterklep. Tsjongjonge. Wat een gedoe. En wat een geluk. Snel luisterde ik de voicemail af. Iemand wilde naar de praktijk komen omdat haar hond een dikke tennissok had opgegeten. Dat was goed. Ik liet haar komen. Vervolgens belde weer iemand; nu dat zijn hond waarschijnlijk een stok in zijn bek had. Ook hem liet ik komen. Eenmaal op de praktijk was de 'hond van de sok' er het eerst. Hem gaf ik een intraveneuze injectie om te braken en binnen een paar minuten lag er een homp braaksel op de mat. Ik pakte het op en spoelde het uit: de witte tennissok kwam geheel intact tevoorschijn! Ondertussen was de hond 'met de stok' er ook al. De jonge eigenaar stond met zijn handen in zijn zakken en de hond liep los in de wachtkamer. "Komt u maar binnen", zei ik. Samen kwamen ze schoorvoetend binnen. Het bleek te gaan om een tussen de kiezen, tegen het gehemelte, klemzittende stok. Meestal is de hond in kwestie dan helemaal in paniek en schudt continue met zijn kop. Deze hond was echter stoïcijns. Ik kon redelijk makkelijk zijn bek openen. En zag de stok zitten. Muurvast. Meestal moet je dan de patiënt verdoven om erbij te kunnen. Het lukte mij echter om zonder sedatie met een kromme, stompe schaar de stok ertussen uit te wippen. Klaar! Wat een succes. Met minimale belasting was de hond op zaterdag maximaal geholpen. We liepen naar de balie. "Ben ik u hier nog iets voor verschuldigd?" vroeg de jongen met een onverschillige blik.

(Een golden oldie dit keer, ivm een hele volle agenda)