Zware start

Afgelopen vrijdag was bij toeval de drukste dag van het jaar. En de eerste patiënt was een 7-jarige Herder Shelly, die niet meer de bank op of af kon. Dat was voor deze hond heel bijzonder.

De eigenaren waren bang dat zij het in de rug had. Ik onderzocht de hond en vond de volgende feiten. De temperatuur was te laag, het hart was te rustig, de slijmvliezen waren iets te bleek en in de buik voelde ik een grote structuur. Al deze bevindingen samen maken een woekering van de milt met eventueel een beginnende bloeding zeer waarschijnlijk. Ik zat al meteen vooruit te denken, als het zo zou zijn, waar en wanneer deze hond dan geopereerd kon worden. Zelf hadden we absoluut geen ruimte voor in de volle agenda. Maar eerst besloten we een röntgenfoto te maken.

Op die röntgenfoto werd eigenlijk vrijwel meteen duidelijk wat die grote structuur in de buik was. Shelly had een blaas die bijna tot aan haar middenrif door liep. Verder kon je heel scherp de aftekening van een normale milt zien en zagen de rugwervels er allemaal prima uit. Wat wel opviel tijdens de positionering van Shelly om de röntgenfoto's te kunnen maken was dat ze een hele stijve hals had. Het leek wel een betonpaal. Ik besprak het met de eigenaar. Ineens leek het kwartje te vallen. Op woensdag had Shelly voor het eerst in tijden de hele middag als een dolle in de tuin gespeeld en met een tennisbal rondgelopen. Die moest steeds worden weggegooid en zij haalde hem dan weer op. Tijdens dat spel was ze woest tekeergegaan. Steeds maar weer was ze op de tennisbal afgedoken. Dat verklaarde ineens alles. Door die zware belasting van de voorhand had ze een soort spit in de hals gekregen.

Spieren trekken dan als een manchet samen om de halswervels. Bloeddoorstroming wordt dan een stuk minder en de pijn wordt alles overheersend. Omdat ze ook de positie om te plassen amper durfde aan te nemen was de blaas zo groot geworden; daar was ze zich ook weer slecht door gaan voelen. We behandelden haar nek met de UV-laser, ze kreeg intraveneus pijnstilling en spierontspanners en ‘s middags mocht ze nog een keer terugkomen.

Helaas moest ze toen drie kwartier wachten voor een tweede injectie omdat het zo druk was geworden. Maar ze stormde weer als vanouds de spreekkamer binnen en kwispelde vrolijk. De behandeling leek goed te zijn aangeslagen en de angst voor een lastige buikoperatie was meteen verdwenen. Zo kun je toch makkelijk op het verkeerde pad terecht komen.