Afbeelding
Foto: Corine Zijerveld

Vol verwachting

Column Poespas

In augustus kwam de familie Kerkhof in Hoofddorp langs met Chantal, hun kleine Jack Russell Terriër, die hartstikke loops was. Ze hadden besloten dat ze graag een keer een nestje wilden. Om het juiste dektijdstip te bepalen nemen we dan bloed af om de progesteron spiegel te bepalen. Aan de hand van die hoogte kunnen we een inschatting maken van het beste dek moment. Helaas bleek dat goede moment theoretisch ruimschoots voorbij: de uitslag gaf aan dat de eisprong al lang geweest was en dat een dekking dan dus veel te laat zou zijn. Op papier. De mensen besloten echter het er toch op te wagen. We hoorden er verder niets meer van totdat ze belden voor een afspraak om een drachtigheidsecho te maken. Ik was op vakantie, dus de invaller mocht aan de bak. Zij is een ervaren echograaf en constateerde dat er miraculeus genoeg een kloppend hartje (en misschien zelfs wel twee!) te zien was. Een week later maakte zij daarom een röntgenfoto voor de ultieme zekerheid: één supergrote pup was zichtbaar! Wat een feest! Maar ze wilden geen enkel risico lopen en toen ik terug was van vakantie wilden de eigenaren het liefst een keizersnede op afspraak. Woensdag was de 63e dag, maar ik wilde Chantal wel de gelegenheid geven zelf de bevalling op te starten. We spraken dus af voor de donderdag en ik gaf mijn telefoonnummer aan de eigenaren. Met mijn vrouw sprak ik af dat ik wel in de logeerkamer ging liggen om haar ‘s nachts door te kunnen laten slapen.

En jawel hoor: om 20.00 uur, om 22.30 uur hadden we contact en bleek dat Chantal overduidelijk bevallingsonrust had. Het zou die nacht óf gaan gebeuren óf we moesten gaan ingrijpen. Ergens in het pikkedonker hoorde ik mijn wekkergeluid gaan. Ik dacht nog: dat is toch een rustige nacht geweest, maar het oproepgeluid is hetzelfde als het wekkergeluid. Het was 04.00 uur en Chantal was al drie kwartier hevig aan het persen. Mij werd gevraagd hoelang dat mocht duren. Ik vertelde dat de pup binnen een kwartier geboren moest worden en dat we anders moesten gaan ingrijpen. Ze stuurden een whatsapp-filmpje van het persen. Hulp op afstand! Ik zag dat het kopje al bijna geboren werd. Wat een mooie ontwikkeling. De pup was wel heel lang, maar had hopelijk niet een heel grote kop. Twee telefoontjes, één whatsappje en een filmpje verder was de pup geboren! Wat voelde dat goed! Ze had het helemaal zelf gedaan, doordat we haar die kans hadden geboden!
Een kwartier later zocht de pup de melklieren al op: ze had keus uit meer dan genoeg tepels! Ik probeerde nog even te gaan slapen, maar was te wakker, waardoor dat niet ging. In opperbeste stemming zat ik aan het ontbijt.
Lodewijk Kamps is dierenarts en vertelt wekelijks over zijn werk

Uit de krant