Feest der herkenning

Het was even als vanouds: schaatsen kijken op tv terwijl buiten de sneeuw loodrecht naar beneden dwarrelde. We pakten die onmisbare ingrediënten die de Hollandse winter zo karakteristiek maken, met beide handen aan! Het was even terug in de tijd toen ik met de hubby een sneeuwpop aan het strand bij elkaar had gerold. Dat was in 2018 en global warming of niet, drie jaar leek te lang geleden en nationaal stortten we ons volledig op de sneeuwpret. 

We hoefden niet helemaal naar het zuiden, al was de hoeveelheid sneeuw die er lag landelijk wat ongelijk verdeeld. Maar geen klagen: wij hebben dan weer het hele jaar door de zee. Jonge ouders scoorden nog snel wantjes op Marktplaats en er werden sleetjes van stal gehaald.
Ondergetekende zat in dubio want wilde én schaatsen kijken, én de sneeuw in. De weer-app bood opties. Eigenlijk armoe troef, want waar we vroeger in de ochtend zomaar ineens wakker konden worden in een totaal witte wereld die zo hoog tegen de voordeur was opgeklommen dat die met moeite openging: nu konden we per minuut bijhouden wanneer de sneeuwbuien het land bereikten ergo, boven ons huis zouden komen aandrijven. Best raar dat we dat gewoon zijn gaan vinden, maar het leven is nu eenmaal heel raar geworden.
Ik plande het zo dat ik én mijn boodschapjes kon doen, én tot zeker een uur of twee in de middag op de buis kon kijken hoe schaatsers met 57 km per uur de bocht in vlogen, én daarna met de hubby kon banjeren door het beetje sneeuw dat er lag. We genoten er evengoed van. Die kou op je gezicht, je wollen muts kletsnat, de loopneus die je krijgt (gewoon van de kou), een ventje van amper twee in de sneeuw die de sneeuw op zijn wantjes bestudeert: allemaal als vanouds en heerlijk! Daar reken ik zelfs de irritante sneeuwbal toe die me ingepeperd werd. Ik was weer helemaal wakker nadat ik het nieuwe jaar slaapwandelend en schoorvoetend was ingestapt met mijn armen voor me uitgestrekt in het donker tastend naar iets herkenbaars voor houvast.
Als alles verandert, en de stip aan de horizon nog niet te zien is, dan is herkenning (in positieve zin) een feestje van vertrouwen om even op adem te komen, jezelf een zucht van verlichting te gunnen en goedsmoeds door te gaan… Heb een goed jaar!
Helen Workala schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws.