(Inter)actief

We leven in een interactieve samenleving en zodoende is het voor iedereen mogelijk ergens iets van te vinden en dat te delen met anderen. Zo werd door de redactie een lezers-e-mail doorgestuurd waarin stond dat er in de eerste alinea van de column van vorige week onwaarheden stonden. Bij deze volgt daarom een rectificatie: per abuis vermelde ik dat Het Witte Huis was bestormd door de meute opgehitste criminelen, maar dat moest natuurlijk Het Capitool zijn. 

Ex-president Trump blijkt meer dan 30.000 keer (bron: The Washington Post) leugens verspreid te hebben gedurende zijn presidentschap. Uiteindelijk leidde die onuitputtelijke stroom aan ‘alternatieve feiten’ tot de historische bestorming van het Amerikaanse democratische bolwerk Het Capitool. Ik wil de oplettende lezer danken voor zijn scherpte.
Vorige week kreeg ik een hond te zien die minder actief was, de laatste tijd. Het was een dertien jaar oude Weimaraner Jaques die overal bulten had aan de buitenkant. De eigenaren hadden het heel lang geaccepteerd (”Hij is nu eenmaal oud”), maar nou had hij er bij elke stap last van. Een sinaasappel grote bobbel bungelde bij elke pas tegen de knie aan en aan de borstkas hing een kleine meloen. We moesten dus voor een verwijdering gaan van de bulten waar hij het meeste last van had. De eigenaren vonden het superspannend. Jacques was natuurlijk al op leeftijd en bibberend namen ze afscheid. Ze hielden er al rekening mee dat ze hem nooit meer zouden zien. Met de veiligste narcose die we in huis hebben verdoofden we hem. De anesthesie-assistente hield Jacques nauwkeurig in de gaten. Ik focuste me op het zo snel en vakkundig mogelijk verwijderen van de bulten. Er ging drie en een halve meter hechtdraad in! Beide bulten waren goedaardige tumoren, maar de woekering aan de knie zorgde wel voor hoofdbrekens om mooi dicht te krijgen. Een knie is een bewegend onderdeel hetgeen de wondgenezing bemoeilijkt en de huid mag niet onder spanning staan. Na een week zagen de wonden er prachtig uit. We besloten om niet na tien dagen, maar na 2 weken de hechtingen allemaal te verwijderen. Safety first. Helaas zag de kniewond er na die tweede week niet zo mooi uit in tegenstelling tot de borstkaswond: die was schitterend mooi dicht. De wond bij de knie, waar hij ook makkelijk bij kon, was gaan wijken. Uiteindelijk gaat het om het improviseren om het beste eindresultaat te krijgen. We bedachten om de wond bij elkaar te trekken met zogenaamde U-hechtingen die we met kleine plastic buisjes beschermden. Zodoende konden ze niet insnoeren. En was de trekkracht mooi verdeeld. Ook gingen we de wond twee keer per week met de laser behandelen. Deze methodiek zorgde ervoor dat de kniewond prachtig heelde! Het verwijderen van de hechtingen was een feestelijk moment. Jacques was weer veel actiever geworden dan voor de operatie!