Column: Het hart van Lisse pompt weer

Op woensdag 28 april klonk op ’t Vierkant een schoolbel. Het was exact twaalf uur en de terrassen mochten na een halfjaar eindelijk weer open. Daar had het coronavirus niet van terug. Dat virus voelde zich de laatste tijd juist zo op z’n gemak in de ongecontroleerde chaos van mensen in overvolle parken en op illegale feestjes.

Op de terrasjes zaten gasten op gepaste afstand van elkaar en de bediening liep rond met mondkapjes. Toch was het een gezellige boel. Lisse had eindelijk haar hart weer terug! Want zeg eerlijk: wat is Lisse zonder een Vierkant vol levensgenieters? Als u het mij vraagt, zou ik zeggen dat het een plein is zonder de ceder! Dat het de Oranjelaan is zonder Blote Bertus! De Keukenhof zonder tulpen.
Maar ik dwaal af. Terug naar ’t Vierkant. Daar scheen op die 28e april onbekommerd een goedgezinde voorjaarszon. Het leek wel afgesproken werk. De hele middag, van twaalf tot zes uur, bleven alle tafeltjes bezet en durfden de mensen weer vooruit te kijken naar betere tijden. Eindelijk weer leven als een hart op ’t Vierkant.
Amper een week later had het plein op dinsdag te kampen met code geel: het was ijskoud, de zon baalde en wind en regen mochten zich uitsloven. Hondenweer dus! Uit voorzorg lagen de parasols plat, plantenbakken werden door de rukwinden omver geblazen alsof het zakken met pluisjes waren en de afrastering keek moedeloos toe. Terrasjes waren leeg omdat de liefhebbers liever thuis bleven. Ook werden er weer 7820 nieuwe besmettingen gemeld. Dat komt er nu van als de terrassen leeg blijven.
Ik weet wel dat een terras vooral gebruikt wordt bij mooi weer, maar een ware terrasgast laat zich, nu het eindelijk weer mag, toch niet door een of andere weercode van het terras jagen? Of het nu geel is, rood of zwart. Zeker toch niet op ‘t Vierkant! Het hart van Lisse pompt weer. Dat het coronavirus dat maar even weet …
Lisser Paul Bersee schrijft maandelijks een column