Lodewijk Kamps
Lodewijk Kamps Foto: Corine Zijerveld

Hitte

Column Poespas

Het is plotseling warmer geworden in ons land en daar hebben niet alleen de dieren last van. Ook wij hebben hinder van de alom aanwezige warmte die als een deken over ons heen hangt. In de spreekkamer kan/mag het raam niet open als er een poes op de behandeltafel staat, dus langzaam maar zeker loopt de temperatuur daar op naarmate de dag vordert. Ook stralen de dieren veelal warmte uit omdat ze opgewonden zijn. Ze functioneren als het ware als kleine straalkachels. 

Zo kwam een oudere dame (vergezeld door haar dochter omdat ze vanwege haar leeftijd beter niet meer alleen op pad kon) met een oude kat binnen. Het dier had steeds minder eetlust en was duidelijk afgevallen. Ik onderzocht Nala en constateerde dat ze een slecht gebit en een opgezette nier had, die tevens pijnlijk was. Mijn voorstel was om bloedonderzoek te doen. Dat vond de moeder sterk overdreven. “Ze mankeert toch niets”, zei ze steeds. “Nou mam, als de dokter zegt dat het nodig is, moeten we dat gewoon doen.” Er ontstond een kleine woordenwisseling tussen moeder en dochter. Uiteindelijk stelde ik me op als een soort kabinetsinformateur en kon beide partijen op hetzelfde standpunt krijgen. We gingen bloed afnemen. Maar de moeder had zich zo opgewonden dat ze zei dat ze niet goed werd. Ze ging op het bankje zitten. Uit mijn ooghoek zag ik dat ze bijna omviel en haar lichaam verstijfde. Haar ogen draaiden weg. “Wilt u wat water?”, vroeg ik en ik zette tegelijkertijd het raam wagenwijd open zodat er een fris windje door de ruimte waaide. Ze antwoordde al niet meer. De dochter ondersteunde haar moeder liefdevol en zag dat het misging. Ze graaide een groot glas van het aanrecht en was nog net op tijd om het braaksel op te vangen. De arme mevrouw moest overgeven. Het glas raakte geheel vol. Ik had de poes vast en kon haar niet loslaten, want de kat loerde naar de vrijheid door het open raam. Samen met de assistente probeerden we zo snel mogelijk het bloed af te nemen opdat we onze aandacht ook op de moeder konden richten. Het wereldrecord bloed afnemen bij een lastige kat kon ik gelukkig scherper stellen en Nala kon terug in het mandje. De assistente hielp de moeder overeind te houden en waaide haar frisse lucht toe. Ik gooide het overvolle glas leeg in het toilet. We besloten, nu het levensgevaar geweken was, de volgende patiënt in de wachtkamer te behandelen, zodat de dame nog even op krachten kon komen. Ze was gaan hyperventileren waardoor van alles in werking was getreden. Even later bleek uit de bloeduitslag dat Nala ernstig nierfalen had. Dat gingen we aanpakken. De moeder schuifelde met haar rollator weer naar buiten. Ik waste het glas af voor hergebruik, maar de assistente smeekte om dat glas weg te gooien. Daar hoefde ze, psychologisch gezien, geen thee meer uit te drinken. Het was een verhitte middag.

Uit de krant