Lodewijk Kamps
Lodewijk Kamps Foto: Corine Zijerveld

Vol=vol

Column Poespas

Als je af en toe de kranten leest, dan kom je uit een bepaalde hoek van de politiek nogal eens deze kreet tegen: vol=vol. Je zult maar een paar dagen, half flauwvallend, in het riool in Afghanistan hebben gestaan, vlak bij het vliegveld, biddend en smekend of je mee mag met een vlucht naar de vrijheid en dan met zoiets geconfronteerd worden.  

Om de niet passende vergelijking toch te maken: onze agenda is meestal begin van de ochtend ook vol. Er kan dan echt niemand meer bij. Maar de telefoon blijft gaan. Als er hulp nodig is die niet kan wachten dan is ‘vol=vol’ toch ook weer een rekbaar begrip. Er zijn altijd nog wel enkele pauzemomenten waarin gepland kan worden, of we gaan ergens dubbele afspraken neerzetten met de verbale uitleg dat mensen wellicht even moeten wachten. Zo belde vorige week een eigenares die volledig op was van de zenuwen na drie doorwaakte nachten dat haar hond nog steeds niet was bevallen. Het arme dier was continu aan het hijgen, verloor al slijm, leek bij tijd en wijle ook te persen, maar wat ze ook deed, er werden geen pups geboren. Op de gemaakte röntgenfoto hadden we zeven pups gezien. Aan de buitenkant kun je aan de buik heel goed de bewegingen van de pups in de baarmoeder waarnemen. Die werden allengs minder. De eigenares had ons al meerdere keren gebeld en wist dat we het heel druk hadden. Ze had dus al besloten helemaal naar Bodegraven te rijden om daar een keizersnede te laten doen. Terwijl ze al in de auto zat kreeg ze onze assistente aan de lijn. Die vroeg of ze in de ‘middagpauze’ bij ons kon zijn om de keizersnede te verrichten. Ze draaide meteen om en kwam onze kant op. Om twaalf uur precies was ze er. Ons OK-team stond al helemaal klaar. Als ingewerkte club wist iedereen precies wat ze moesten doen. Infuus, verdoven, intuberen, op de rug leggen, aansluiten aan de gasnarcose, scheren, speciaal wassen (zonder zeep die de pups niet prettig vinden bij het drinken), lokaal de incisie extra verdoven en aan de gang.
Zonder veel te zeggen deed ieder zijn o zo belangrijke taak. Na tien minuten waren er zeven bloedmooie pups ter wereld gekomen! En ze leefden allemaal! En ze zagen er fantastisch uit! Geen mooier gevoel dan tijdens het minutieuze dichthechten van de baarmoeder al het vrolijke gepiep van de pups te horen!
Precies toen de eerste patiënt van het drukke middagprogramma de wachtkamer binnenkwam tilde de assistente de trotse moeder van tafel. Ze was meteen alweer zó wakker dat ze haar eigen kroost gelijk kon gaan drooglikken. Zo bleek maar weer eens dat ‘vol=vol’ een relatief begrip is. Wat waren we blij met zijn allen!  

Uit de krant