Tweede keer

In juni vorig jaar, midden in de coronacrisis, werd ik verzocht bij een familie een huisbezoek af te leggen om hun 15-jarige dwergkees in te laten slapen. Hun eigen dokter had toen een min of meer fatale liesbreuk vastgesteld bij het hondje dat al jaren puur dankzij harttabletten op de been bleef.  

Ze durfden een operatie niet aan en er was gezamenlijk tot een euthanasie besloten. Omdat wij wel visites reden en de meeste praktijken niet, hadden deze mensen ons uiteindelijk aan de lijn gekregen en hadden we dat toegezegd. Echter, toen ik daar ter plekke aankwam en ik met de huilende familie op de bank zat en Sjakie eerst nog even onderzocht, kwamen we tot een andere conclusie: we zouden Sjakie (nog) niet laten inslapen, maar de liesbreuk gaan opereren. In een raar soort vacuüm reed ik weer weg. De mensen hadden er al dagen naartoe geleefd en dan komt er een vreemde dierenarts die ineens wél de optie tot opereren aangeeft.
Twee dagen later was het zover. We zagen Sjakie op de kliniek verschijnen en pasten de meest veilige verdoving toe. Intraveneus een slaapmiddel, daarna een spierverslapper, vervolgens meteen geïntubeerd en met gasnarcose en beademing konden we opereren. Op turbosnelheid repareerde ik de liesbreuk waar inderdaad al een deel van de darmen in was gezakt. De reden voor het inslapen was dat áls de darmen in die breuk bekneld raakten, dat tot vreselijke pijnen zou leiden. Natuurlijk was het superspannend, maar met ons ervaren en ingewerkte team kon Sjakie al snel van de operatietafel af naar de uitslaapruimte gebracht worden. Daar werd er nog extra op hem gelet en ‘s middags konden de nog altijd enigszins in verwarring zijnde eigenaren hun hondje vrolijk en wel ophalen.
Maanden gingen voorbij en elke keer als ze bij ons de hartmedicatie kwamen halen vertelden ze weer hoe goed het eigenlijk ging. Ieder dag extra beschouwden ze als een cadeautje. Ondertussen was hij echter nog twee keer gegrepen door een grote hond uit de straat. Helaas zorgden die twee bijtincidenten voor een verslechtering van zijn gezondheidssituatie. En dat leidde er weer toe dat ze opnieuw de beslissing moesten nemen om mij te laten komen om Sjakie in te laten slapen. Ondanks hun tranen waren ze blij en opgelucht met elke dag (473 dagen!) dat Sjakie nog bij hen was geweest. Die liesbreuk was nooit meer teruggekomen.
Het komt wel eens vaker voor dat een afspraak om een huisdier in te laten slapen niet tot de daadwerkelijke euthanasie leidt, maar Sjakie heeft het record aan extra dagen zonder twijfel op zijn naam staan.