Column Paul Bersee: Corso op ‘t Vierkant

Een bloemencorso is een olijke stoet van praalwagens, versierde luxewagens en muziekkorpsen. Het is magnifiek, oubollig, benepen en meeslepend tegelijk. Hoe vaak hebt u als inwoner van Lisse en Hillegom dit spektakel al niet gezien? Hutjemutje achter de dranghekken.

Twee jaar lang ging het feestje niet door, maar op zaterdag 23 april was het weer zover. Nota bene de jubileumeditie 75 jaar Bloemencorso Bollenstreek. De optocht verplaatste zich langzaam van Noordwijk richting Voorhout, Sassenheim en Lisse. Over ‘t Vierkant. En laat ik daar nu toevallig wonen. Met uitzicht op de Heereweg vanaf mijn balkon. Ideaal voor corsoliefhebbers die graag eerste rang willen zitten. Vaak staan her en der tribunes langs het parcours, maar ik wilde belangstellenden een bijzondere middag voorschotelen. Op mijn advertentie reageerde een oude man die graag met zijn twee beste vrienden het corso wilde meemaken. Zij hadden het nog nooit van dichtbij gezien en het bespottelijk hoge bedrag dat ik vroeg, vormde geen enkel probleem.

Om half drie arriveerde het drietal. Ik begeleidde hen naar het balkon met uitzicht op honderden naar vertier smachtende feestbeesten en een zwart tentje waaruit moderne feestmuziek klonk, met een zeer aanwezige saxofonist en iemand die niet onverdienstelijk conga’s speelde. Ik vreesde toch het ergste: de oude man betaalde een godsvermogen om een corso te kunnen bekijken en dan stond er een feesttent voor zijn neus en zaten hij en zijn vrienden te kijk voor talloze feestgangers. Maar mijn gasten voelden zich na twee glazen speciaal kloosterbier helemaal op hun gemak en genoten met volle teugen van de muziek en de aardbeiencrostini met ricotta, balsamico en basilicum en een dadel gevuld met roomkaas, omwikkeld met serranoham. Ik likte mijn vingers erbij af en mijn gasten kletsten gemoedelijk, schaterlachten, joelden soms en sloegen elkaar voldaan op de schouders. Bij de kaasplank dronken zij nog meer speciaalbier. De kostelijke wijn lieten zij onaangeroerd. Daarna wilden ze graag gewoon pils en staarden ze gefascineerd naar een lange kelner die zich behendig met minstens zestien plastic bekers pils op een dienblad door de menigte bewoog. Ze vroegen of er ook wildplassers waren te spotten, want dat was vast ook een vermakelijk tafereel.

Toen de eerste praalwagen in aantocht was, stopten de muzikanten met spelen. Een tijdje later passeerde het eerste muziekkorps van in totaal vier bands. Helaas waren zij nauwelijks hoorbaar vanwege de kakofonie van mensenstemmen. Veel bezoekers toonden vooral interesse in elkaar en niet in wat er op de Heereweg gebeurde. Ook mijn gasten speculeerden liever over de mogelijke winstmarge op een beker pils. Dat viel rauw op mijn dak. Ze misten een stuk folklore uit de Bollenstreek. Ik wees nog naar de prachtige praalwagen met de vissen die de eerste prijs had gewonnen, maar hun aandacht dwaalde na een paar tellen alweer af naar de handige ober. Ze lachten bovenmatig en zwaaiden naar de dansende meute.

Na een uur was het corso voorbij. De saxofonist en congaspeler gingen weer los. Het publiek leefde op. Mijn gasten informeerden of er ook emmers beschikbaar waren voor het geval zij hun magen moesten legen. Dat zat er namelijk dik in.
Ze grijnsden en zagen inmiddels geelgroen met rood. Ze pasten perfect op de praalwagen ‘Ontpoppen tot een vlinder in Heerlijk Hillegom’. De rest van hun leven konden ze pochen dat zij op de fraaiste en duurste plek zaten langs de route van het 75e bloemencorso, dat ze toeterdronken waren van het speciaalbier, geserveerd door een aimabele kerel, die stukjes schreef voor een krant.
Ik kijk uit naar de volgende olijke stoet …