Lodewijk Kamps
Lodewijk Kamps Foto: Corine Zijerveld

Tussendoortjes

Column Poespas

Zoals op zoveel plekken puilt bij ons dagelijks ook de agenda uit. Zelden is er nog voor op de dag zelf een afspraak te maken, omdat op de meeste dagen ook de pauzes al dichtgemetseld zijn met patiënten. Maar soms moeten we natuurlijk in nood optreden als er iets met ultraspoed aan de hand is. 

Zo kwam er op vrijdag een opgewonden eigenaar binnenvallen met een verpakking kunstmest in de hand. Zijn honden hadden daarvan gegeten en waren er knap misselijk van. Een van de twee was continu aan het braken, de ander liep verdwaasd rond. Snel lazen we de inhoudsopgave op de verpakking: een veelheid aan chemische verbindingen zat erin met als hoofdbestanddeel stikstofverbindingen. We vroegen de mensen in de wachtkamer of ze even geduld hadden en we richtten ons op de zielige hondjes. Een snel telefoontje met het vergiftigingencentrum leerde ons dat we het beste beide hondjes een infuusje konden geven en met een medicijn konden behandelen. Zo geschiedde. Beide honden werden behandeld en gingen in de opname plus infuus, medicatie en met observatie. Snel schakelden we door naar de patiënten in de wachtkamer. Nét toen ik de tijdsachterstand bijna had ingelopen, belde een onthutste eigenaar dat zijn hond een vishaak in zijn lip had en er totaal van overstuur was. Je moet dan ook erg uitkijken voor ‘gevolgschade’, namelijk dat de haakpunt óók nog eens in de poot vast gaat zitten als ie over de lip strijkt. Dus ook deze patiënt mocht meteen komen. Bij binnenkomst zag ik al hoe dramatisch het was: een enorme grote karperhaak stak voor 85% door de lip heen. De hond was in complete paniek. Hij was langs de waterkant achter een visser aangegaan die net een grote vis had gevangen. Het gevolg van die actie was dat die gigantische hardstalen haak nu door de lip van de hond zat. De man had zelf al wat geprobeerd, maar dat lukte niet. Dus stond-ie nu bij ons in de spreekkamer. Op zich is het een routineklus, maar het is altijd spannend. We moesten het dier eerst verdoven via de intraveneuze route, vervolgens moesten we het scherpe martelwerktuig verder door de lip heen trekken en daarna moest de (weer)haak punt worden afgeknipt. Het materiaal is het hardste staal dat geproduceerd wordt. Het laat zich dus moeilijk doorknippen. Maar het geluk wilde in dit geval dat de eigenaar een nijptang van hoge kwaliteit had meegenomen, met lange handvatten. Toen het eenmaal gelukt was om de haak door het taaie lipslijmvlies heen verder te duwen, kregen we het voor elkaar om de gemene punt af te knippen met de tang van de eigenaar! Hierna konden we de verkorte haak soepel terugtrekken door de wang. Klaar was Kees! Na de ‘wakker-worden-spuit’ liep de hond weer nietsvermoedend de spreekkamer uit en haalde de assistente even snel een tussendoortje, omdat we niet aan een fatsoenlijke lunch waren toegekomen.

Uit de krant