150 noten gekraakt

Dit is mijn 150ste column die ik in de afgelopen vijf jaar geschreven heb als Notenkraker. Over van alles en nog wat, over grote en kleine gebeurtenissen en ontwikkelingen in Lisse, Hillegom, de Duin- en Bollenstreek, Nederland, Europa en de Wereld. 150 ‘stukkies in de krant’, waarom, waarover en hoe doe je dat? Daar wil ik even bij stilstaan. Dus, een wat andere column deze keer.

Om de week ga ik op zoek naar noten die gekraakt moeten worden om iets bloot te leggen en u een kijkje achter de schermen te geven. Zichtbaar en voelbaar maken wat er in de samenleving omgaat, vooral in de politiek en het openbaar bestuur, vlakbij of (ogenschijnlijk) ver weg. Achtergrondinformatie geven over besluiten of gebeurtenissen en ontwikkelingen die u direct kunnen raken. Misstanden aan de kaak stellen waar nodig, dat soort zaken. Kritisch waar het moet en milder wanneer dat kan. Nooit om gelijk te krijgen maar om mensen te prikkelen grote en kleine gebeurtenissen ook eens van meer kanten te bekijken alvorens een mening te vormen. Daarom word ik er altijd blij van wanneer er reacties volgen op mijn columns. Zowel van kritisch als instemmend. Op kritische reacties die hout snijden vanwege tegenargumenten ga ik vrijwel altijd serieus in door in gesprek te gaan met lezers. Dat leverde mooie maar soms ook heel pittige gesprekken op. Maar dat is goed. Een columnist is ook een kaatser. En wie kaatst kan de bal verwachten.

Wat betreft de onderwerpen was het telkens wel weer een zoektocht. Inspelen op het nieuws, iets of iemand op de korrel nemen, belangrijke zaken die de burgers echt raken onder de aandacht brengen, een mooie beleving of herinnering uitwerken, soms de publieke opinie beïnvloeden met het oog op politieke besluitvorming, etc.

Bij de keuze van de onderwerpen heb ik er bewust voor gekozen niet alleen over plaatselijke onderwerpen te schrijven maar ook over regionale, landelijke, Europese en zelfs wereldwijde onderwerpen te schrijven. Dit, omdat vaak in de politieke en bestuurlijke werkelijkheid de samenhang, maar vooral de afhankelijkheid, tussen die verschillende niveaus een feit is. Dat wordt overigens nogal eens over het hoofd gezien, terwijl er zoveel Europese en landelijke wetgeving is die doorwerkt tot op lokaal niveau, vooral op uitvoeringsniveau. Denk aan stikstofneerslag, klimaatadaptatie, energietransitie, woningbouw, migratie, enzovoort. 

Ik heb het voorrecht gehad in mijn loopbaan op alle bestuurlijke niveaus te mogen werken. Een van mijn belangrijkste conclusies is dat in wezen op al die niveaus bij besluitvorming dezelfde mechanismen werkzaam zijn. Zoals het gebruik van macht of gezag, soleren of samenwerken, nastreven van eigen of gedeelde belangen, en meer. Politiek en openbaar bestuur, op welk niveau dan ook, het blijft altijd mensenwerk dus lang niet altijd even voorspelbaar.

Dat was hem dan, mijn 150e column, zij het in wat andere vorm. Uiteraard rijst dan de vraag: op naar de volgende 100 columns, of is het tijd om te stoppen? 

Eerlijk gezegd, ik ben daar nog niet uit. Vandaar dat ik mij rechtstreeks tot u richt, mijn lezers: zegt u het maar !

Ik ben zeer benieuwd naar uw reactie via jos.draijer@gmail.com.