Links of rechts van de weg?

Als ik ergens enthousiast over ben, is het de aanblik van de aloude watertoren op de grens tussen Hillegom en Lisse. Vreesde ik bij het zien van de toren in steigers eerst nog dat het iconisch beeld van kracht en ‘no nonsense’ hetzelfde lot was beschoren als zoveel andere oude panden en gebouwen in de omgeving namelijk: verdwijnen onder de sloophamer, niets bleek minder waar.

Het massieve blok beton heeft licht en lucht gekregen en ademt nieuw leven uit. Het water dat de waterdruk in de omgeving moest reguleren maakt plaats voor ontmoeting en onderneming en de eens weinig toegankelijke plek zal een uitnodigende, dynamische locatie zijn waar het bruist van energie. Chapeau!
Ik vertel u graag een kleine anekdote. In de herfst van 2009 reed ik op een regenachtige avond van Lisse naar Hillegom om mijn dochter en haar vriendin naar de voetbaltraining te brengen. Onderwijl luisterde ik naar het radioprogramma Kunststof waarin John Appel geïnterviewd werd over zijn nieuwe documentaire The Player. Appel, die als kind in Lisse gewoond heeft, gaat daarin terug naar een van de talloze autoritjes die hij met zijn vader maakte in zijn jeugd. In de nagebootste scène zit de kijker in de auto en rijdt vanuit richting Haarlem naar Lisse. Op een gegeven moment is de watertoren van ver te zien. Appel vertelde: ‘Altijd als er een nieuw vriendje in de auto meereed, deed mijn vader een raadspelletje: aan welke kant van de weg staat de watertoren? De prijs was een gulden’. Door de slingerende weg ernaartoe, ligt de watertoren afwisselend links, dan weer rechts van de weg. ‘Uiteindelijk’, vervolgde Appel in zijn verhaal, ‘lag de watertoren LINKS van de weg’. Ik luisterde in de auto met een grote glimlach, want de weg lag nogal overhoop, de brug over de vaart werd gerestaureerd, maar de watertoren stond er als altijd nog: RECHTS van mij! En omdat je (toen nog) kon reageren in het programma schreef ik, weer thuis, wat me overkomen was, hetgeen onder hilariteit in de studio werd voorgelezen.
John Appel: ‘Het is veertig jaar geleden en ik heb geprobeerd die herinnering na te bootsen. Die weg is er nog, die toren staat er ook gewoon nog, je kunt hem nog altijd zien.’ En gelukkig: dat blijft zo!
Helen Workala
schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws