Marjo Zwetsloot liep haar tiende Nijmeegse Vierdaagse: ‘Elke keer is het weer een feestje’

Ze had zich haar tiende Nijmeegse Vierdaagse wel anders voorgesteld, maar ondanks een dag korter bleek het voor de Lissese Marjo Zwetsloot (57) de zwaarste editie tot dusver. “De vrijdag heeft echter alles weer goedgemaakt, wat een feestje was het weer!”

Door Ruth Eppink

Een kleine introductie: Marjo is al 36 jaar getrouwd met Jan en werkt in een notenwinkel - afwisselend in Hillegom, Amstelveen en Haarlem - en samen hebben ze in 2003 voor het eerst de Vierdaagse gelopen. “De 40 kilometer. Het zou eenmalig zijn, gewoon om een keer mee te maken. En we vonden het geweldig: de mensen langs de route, muziek, kippenvel van de doedelzakspelers, uitgedoste wandelaars, de roze woensdag. Vier dagen lang een feestje!”
Het jaar erop zagen ze de beelden op tv en ging het toch weer kriebelen. “Ik ben echt besmet met het Vierdaagsevirus”, lacht Marjo. In 2005 liep ze daarom samen met haar man de 50 km. “Op de derde dag kreeg ik een scheenbeenontsteking, maar ik heb ‘m uitgelopen!” In 2006 liep ze met haar dochter Lisanne de 40 km. “Dat was het jaar waarin de wandeltocht na één dag werd afgelast, vanwege de hittegolf en twee overleden lopers. In 2013 ging ik opnieuw met Lisanne, en die editie liepen we uit. Het jaar waarin ik 50 werd, wilde ik graag nog een keer de 50 km lopen en dat heb ik zonder veel moeite volbracht.”
De laatste jaren loopt Marjo alleen; ze slaapt dan bij een gastgezin in de buurt van Nijmegen. Dit jaar is ze voor het eerst te gast bij Henk en Hennie in Arnhem. “Supergezellig, zij zorgden de laatste dag voor de roze ballonnen. Speciaal daarvoor hadden ze om 3.15 uur de wekker gezet!”

Blaren
Een unicum is dat ze nog nooit blaren heeft gehad. “Ja, ongelooflijk hè? Maar dit jaar mocht ik er dan toch aan geloven. Misschien heb ik te weinig getraind, misschien mijn nieuwe schoenen te weinig ingelopen, want ik besloot pas in april om me aan te melden, opnieuw voor de 40 km. Dat de eerste dag vanwege de extreme temperatuur werd geskipt, dat vond ik heel logisch. De tweede dag was ook nog echt erg warm en toen kreeg ik dus voor het eerst blaren. Ik moest wel een uur wachten voor mijn blaren behandeld werden. Maar ik was vroeg gestart en ruim op tijd binnen, al liep ik wat moeizaam. De derde dag moest ik starten met zere voeten vanwege die blaren. Die dag viel er ook best wat regen. Ik raakte aan de praat met een meisje uit Groningen dat voor de eerste keer meeliep. Die contacten zorgen ervoor dat je toch lekker doorloopt. Maar de donderdag heb ik toch een paar keer gedacht: vind ik het nog wel leuk, moet ik dit blijven doen? Het was al met al zwaarder dan ik had gedacht.”
Gelukkig is er dan nog de vrijdag, de vierde en laatste dag. De dag van de Via Gladiola. “Ik had goed geslapen en ging fit op pad. Het lopen ging super en dat heeft ook te maken met de sfeer. Je raakt in een flow, er is muziek, al dat publiek dat je aanmoedigt, je wordt als het ware gedragen! Mijn dochter en haar vriend waren er, buren en andere bekenden. En iedere dag stond mijn collega Lisette met dochter of man langs de route. Zij stonden op een camping in de buurt. Heel fijn, die support had ik echt nodig. En door deze vrijdag ben ik de ellende van de dagen ervoor meteen kwijtgeraakt”, vertelt Marjo. “Ik hou zo van het hele Vierdaagsefeest, ik loop verkleed op Roze Woensdag en de laatste dag. Bij de 100ste editie zou Willem-Alexander aanwezig zijn, toen had ik me uitgedost als Máxima. Helaas heb ik hem niet gezien. De gemoedelijke sfeer, de leuke gesprekken die je spontaan hebt onderweg, dat maakt het zo bijzonder. Wie weet krijg ik mijn zoon Richard ook nog eens zo gek om met zijn moeder mee te gaan!”