Afbeelding
Foto: pr

Kreupel?

Column

We werden op een drukke dinsdagochtend gebeld door de familie Ter Apel dat hun hond Dribbel nog steeds niet goed liep. Ze waren in het weekend al ergens geweest waar Dribbel was nagekeken en de pijnstillers die hij had gehad leken nog maar weinig effect te hebben. Ze vroegen om sterkere pillen.

De assistente kwam de spreekkamer in met dit verhaal en vroeg welke tabletten ze mocht klaarleggen. Aangezien Dribbel niet door iemand van ons team onderzocht was vond ik dat een beetje een gevaarlijke actie en gaf aan de assistente door dat ik Dribbel graag zelf wilde onderzoeken alvorens andere medicatie te geven. Schoorvoetend gingen de eigenaren akkoord, 'want dan moest er weer een onderzoek betaald worden'.

Een half uur later kwam Dribbel de spreekkamer in. Het was een grote Dogo Argentino met een waggelende achterhand. Linksachter leek hij de meeste last te hebben. Ik las in de patiëntenkaart dat het verstandiger was om Dribbel eerst te muilkorven alvorens hem te onderzoeken, dus ik stelde dat voor. "Bent u bang voor honden?", werd me door de eigenaar gevraagd. "Nee hoor, ik ben alleen voorzichtig; daarom heb ik na dertig jaar dierenarts zijn nog steeds 10 intacte vingers en 2 ongeschonden armen." Zuchtend deed de eigenaar de muilkorf om.

Ik onderzocht de achterpoten van boven naar beneden. De heupen waren pijnlijk. Bij het strekken van de linkerpoot draaide hij grommend om en viel naar mij uit. Gelukkig kon hij niets doen met zijn muilkorf om. "Dat deed-ie zaterdag niet hoor", zei de man. De knieën waren goed en aan de hakken en tenen kon ik niets raars ontdekken. Een klein stemmetje in mij zei dat er iets niet klopte: als het alleen de heupen waren geweest dan hadden de pijnstillers moeten werken.

Vervolgens onderzocht ik Dribbel helemaal. Hij was te bleek en zijn circulatie was niet optimaal. Hij had een hoge hartslag. En toen ik in zijn buik voelde kwam ik een grote bult tegen. Dat moest wel een tumor van de lever of van de milt zijn. Ik voelde nog een keer en nog een keer, maar het werd alleen maar duidelijker; er zat een structuur in de buik ter grootte van een meloen. Daarvan werd hij slap en wankel in zijn achterhand.

Gelukkig kon Bernadette meteen een echo maken: daaruit bleek dat het een miltvergroting betrof die hevig aan het bloeden was. Dribbel moest meteen naar de operatiekamer. Ze belden voor andere tabletten en krap anderhalf uur later lag hun hond op de operatietafel: het kan verkeren! Bij de operatie werd er 1,5 liter vrij bloed uit de buik afgezogen en kon de milt helemaal verwijderd worden. Dezelfde avond mocht hij alweer lopend naar huis.

Uit pathologisch onderzoek bleek na 10 dagen dat het een goedaardig proces was. Dribbel liep (of dribbelde...) inmiddels weer als een kievit! De hechtingen kon ik verwijderen zonder muilkorf, zo blij leek hij wel te zijn met ons.

Uit de krant