Paasverrassing

Na een knotsgekke en ultra drukke week stonden de vrije Paasdagen op het programma. Zeker voor mijn echtgenote en kinderen was het wel fijn dat er even geen dienst stond ingeroosterd. En ze zodoende ongehinderd van mij konden 'genieten'. Alleen op Goede Vrijdag moest ik 's avonds de dienst waarnemen: een hond met epilepsie, een kat met een abces en een cavia die niet wilde eten waren de spoed patiënten op de avond waarop de kruisiging van Jezus werd herdacht. Zaterdag genoten we van een heerlijke vrije dag.

Op zondag vergezelde ik mijn vrouw bij een paardenspringwedstrijd toen ik op mijn telefoon keek; er waren 23 apps binnengekomen van de kliniek waarin gevraagd werd om een chirurgiearts in verband met een hond met een vreemd voorwerp in zijn darmen. Dat werd een tijdrovende operatie gedurende de toch al drukke zondagdienst. Sanne was op vakantie, Bernadette was weekendje weg, Marrit was in Oudewater op bezoek en ik was in Aerdenhout. Dat was duidelijk: een half uur later stond ik steriel met de opgeroepen assistente in de operatiekamer. Op de röntgenfoto was een ovaalvormige witte structuur in de darmen te zien. Ik dacht al aan een opgegeten paasei, dat heel was doorgeslikt. De hond in kwestie braakte al de hele dag en was ernstig uitgedroogd. In de buik had ik de probleemplek snel gevonden: bijna bij de blindedarm zat de verstopping. Een keiharde structuur met rode darmen eromheen en ervoor! Zo te zien waren er nog geen lekkages van de darmen aanwezig. Een kwartier later lag de boosdoener op de instrumenten tafel: een kiezelsteen ter grootte van een duivenei. Zeer secuur hechtten we de darm weer dicht. Weer een kwartier later kon de hond weer naar zijn opnamehok en vertrok ik naar huis. Terwijl ik over de darmoperatie zat te vertellen trilde mijn telefoon weer. Wat was er nu aan de hand? Het was de buurvrouw die zei dat haar vader gestruikeld was en een hevig bloedende gescheurde lip had. Ze had de dokterspost al gebeld, maar hoorde dat het daar op eerste Paasdag waanzinnig druk was. Vier uur later kon ze wellicht terecht. Dus belde ze mij. Of ik de lip van haar vader kon hechten. Nou ja, ik had alles in huis. Het mag officieel wel niet, maar als de omstandigheden zijn zoals ze zijn…Op de fiets vertrok ik naar drie huizen verderop. De oude vader zat met bebloed shirt heftig geschrokken in zijn buitenstoel. Ik zag dat er een hele flap los hing waar het bloed uit sijpelde. Zijn tanden waren gelukkig niet beschadigd. Ik kon het verdoven met lidocaïne druppels.

Vijf hechtingen waren nodig om alles weer bij elkaar te krijgen. De snorharen zorgden voor een wat lastiger afknopen dan bij een kaalgeschoren honden- of kattenhuid. Toch was het eindresultaat prachtig. Bij beide patiënten mogen na 10 dagen de hechtingen eruit.