Achterhandszwakte

We werden in Hoofddorp gebeld door de familie Gajentaan dat hun hond Berrie niet meer op zijn achterhand kon staan. Berrie was een kruising van 22 kg en hij was 8 jaar.

In de meeste gevallen is er dan iets mis met de rug, de heupen of de knieën. Soms is het dan orthopedisch en soms is de oorzaak neurologisch. We hadden er eigenlijk geen tijd voor omdat het programma helemaal vol stond, maar Berrie konden we niet laten wachten. Dus we lieten hem aan het eind van de middag nadat alle patiënten waren geweest komen. Berrie is een hond met een geschiedenis. Drie maanden geleden is er een poot afgezet omdat er een tumor in de knie zat. Hij loopt dus al een tijdje op drie poten. Dat doet hij prima. Het was zelfs zo dat hij op drie poten veel fitter was (want zonder pijn!) dan met vier poten!

Maar sinds twee dagen zakt hij door zijn ene achterpoot heen. Ik onderzocht hem. Wat meteen opviel was een enorm grote blaas. Het leek er dus op dat hij niet kon plassen. Dit zou kunnen komen omdat hij zo zindelijk is dat hij niet gaat plassen als hij niet in de plashouding kan staan. Of het zou kunnen komen vanwege een probleem in de prostaat, in de rugzenuwen of in de blaashals. Ik besloot meteen om hem te katheteriseren: het lukte toen vrij eenvoudig om de blaas leeg te krijgen. Maar de grote bult in de buik bleef aanwezig. Nou de blaas leeg was en de bult niet verdwenen was moest die bobbel wel een enorme vergroting van de prostaat betekenen.

We verdachten hem dus van een prostaattumor (uitzaaiing?). Om daar zekerheid over te krijgen stuurde ik Berrie door naar Hillegom waar Bernadette 's avonds een echo zou kunnen maken. En zo geschiedde. Helaas bleek bij die beeldvormende techniek dat inderdaad de prostaat heel erg vergroot was en dat deze ook nog eens onregelmatig van structuur was. Tevens werden er door Bernadette meerdere dubieuze plekken in de milt en in de lever gezien. Al met al was de diagnose rond en de prognose ronduit slecht. De eigenaren moesten even aan het slechte nieuws wennen. Ze waren er voorzichtig vanuit gegaan dat hij zich op zijn ene achterpoot misschien had verstapt of zo en nu kwam dit 'worst case' scenario tevoorschijn.

We gaven in elk geval medicijnen mee om de symptomen te verlichten. Tabletten die ervoor moesten zorgen dat de prostaat iets kleiner werd. Drie dagen later stond de afspraak in de agenda om Berrie in te laten slapen.

Achteraf gezien had hij in elk geval zijn laatste maanden pijnvrij en vrolijk doorgebracht.