In de nacht staan

Acht maanden geleden tijdens de weekenddienst van collega Milja lag ik lekker te slapen toen om 03.00 uur mijn telefoon op het nachtkastje begon te trillen. Net op tijd kon ik hem opvangen en opnemen. Of ik naar de praktijk wilde komen voor hulp bij een spoedgeval. Ik had mijn broek al bijna aan. Er was een 9-jarige Drentse Patrijs uit Roelofarendsveen op de kliniek die niet meer in de benen kon en amechtig lag te hijgen. Hij werd verdacht van een bloedende milttumor. Dan moet er met spoed worden ingegrepen. Elk kwartier vertraging kan al fataal zijn. Ik reed dus iets harder over de Hillegommerdijk dan strikt genomen toegestaan. Binnen vier minuten was ik op de praktijk.

Ik gaf de twee geëmotioneerde eigenaren, hun huilende kinderen, de gespannen buren en de opgetrommelde ex van mevrouw een hand en richtte me vervolgens op Bart. Hij was koud, in shock, bleek en had een dikke buik. We maakten meteen een echo: daarop was heel veel vrij vocht te zien (bloed). Gelukkig bleek de lever rustig van structuur. Dat suggereerde dat er (nog) geen uitzaaiingen waren van de bloedende milttumor. Er moest geopereerd worden. Milja zou de anesthesie doen en zo kwam ik eigenlijk een o.k.-assistent te kort. "Ik help wel", zei de nieuwe vriend van de eigenares. Ik vroeg of hij tegen bloed kon. Dat was geen probleem. "Ook midden in de nacht?" vroeg ik. Dat ging lukken. "En van je eigen hond?" Was ook geen issue. Prima. We gingen aan de slag. Bart werd heel voorzichtig verdoofd en aan het infuus gelegd met bloedvervangers. Milja moest de narcose wel doen want het zijn hele kritische patiënten die elk moment eruit kunnen stappen. Dat ging vooralsnog helemaal goed. Ruben, die me hielp, liet ik zijn handen heel goed wassen. Hij kreeg steriele handschoenen aan en zette daarna zijn handen in zijn zij. Hij kon dus weer opnieuw beginnen. Na zijn tweede was-actie ging alles goed. De hele buik stond vol met bloed. We hadden het afzuigapparaat klaargezet dat Ruben mocht bedienen. Hij moest de steriele zuigbuis in de buik houden en het bloed eruit zuigen. Ik keek geconcentreerd in de buik. Toen hoorde ik een bons. Ruben was omgevallen en de opvangbak met bloed ook. Die liep leeg over het shirt van Ruben. Milja legde hem in stabiele zijligging en ik ging alleen verder. De operatie verliep volgens plan. De milt had ik er in een kwartiertje uit. We spoelden de buik schoon en ik hechtte de buikwand dicht. Van onder de tafel kwamen kreungeluiden vandaan. "Wat is er gebeurd?" vroeg Ruben. Ik zei dat hij vanwege vermoeidheid even was gaan liggen. Zijn shirt plakte vast aan zijn lichaam. "Daar heb ik anders nooit last van" kreeg ik te horen, "ik sta helemaal in mijn kracht". Milja hielp hem met een schoon shirt en hij liep enigszins wankel weer richting vriendin en aanhang. Een week later kwam de uitslag van pathologie binnen: helaas kwaadaardig. Nu was het wachten op de uitzaaiing. Die kwam vorige week.