Lodewijk Kamps
Lodewijk Kamps Foto: Corine Zijerveld

Stok achter de deur

Column Poespas

In deze rare tijd is het drukker dan ooit. Het is ook net alsof er veel ongelukken gebeuren met huisdieren die anders niet zouden plaatsvinden. Zo belde er een eigenaar dat zijn hond niet meer dronk. Bij navraag bleek hij de dag ervoor met een stok gespeeld te hebben. We hebben die man laten komen tussen de andere afspraken door. Een hyperactieve Mechelse herder verscheen in de spreekkamer. 

Vanwege coronamaatregelen moesten andere afspraken even buiten wachten in het zonnetje. Normaal gesproken is dat geen probleem, maar nu was er iemand die geen seconde langer wenste te wachten dan het met hem afgesproken moment. Niets hielp: niet de uitleg dat er een spoedpatiënt tussen door was gekomen, niet het verzoek om even in de zon plaats te nemen op het bankje, niet het aanbod van een blikje fris; hij wilde meteen geholpen worden, “anders zou hij naar een andere praktijk gaan.”
Dat legde toch wat stress op het tijdschema. Terwijl ik de Mechelse herder via een infuus een roesje gaf, vertelde de ongeduldige man over, naar ik later begreep, een paar slechte percepties bij ons aan de andere wachtenden. Dat waren overigens mensen die volkomen relaxed op hun beurt zaten te wachten in de overtuiging dat een spoedgeval nou eenmaal altijd voorrang heeft.
De bekinspectie lukte nu goed bij de speelse herder. Hij had een volledig verslapte kaakmusculatuur waardoor we zowel de keel, de stembanden, de tong, de wangen en al het tandvlees konden bekijken. Er was een gapende wond te zien onder de tong. De hond was gewend achter stokken aan te jagen en nou was er een weggegooide stok in de grond blijven steken en de fanatieke speurder had zich er zelf op gespiest. De eigenaar had een grote schreeuw gehoord en de hond had zich daarna vrij normaal gedragen. Echter, er was duidelijk iets mis.
We sondeerden de grote snede om te peilen hoe diep de stok in de tongbasis was gestoken. Ik kwam 6 centimeter de diepte in. We spoelden de wond uitvoerig schoon en fristen de rafelige wondranden op. Om te zorgen voor een zo spoedig mogelijk herstel hechtte ik de wond voor 65 procent dicht. Zo kon er nog wel wondvocht uit, maar zou de genezing enorm worden bespoedigd.
We gaven de herder een injectie om weer wakker te worden en riepen de ongeduldige eigenaar binnen. “Ik heb al 41 jaar honden, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Waarom werkt u eigenlijk op afspraak als u zich er toch niet aan houdt? En nou moet ik in de brandende zon wachten, zeker? Het is een schande!” Vijf minuten later ging hij gekalmeerd en tevreden de spreekkamer uit en wilde me zelfs een hand geven. Hij had privé wat problemen met de coronacrisis en dat had ervoor gezorgd dat hij zich zo had opgesteld.
Buiten maakte hij excuses aan de mensen die achter de deur ontspannen stonden te wachten.

Uit de krant