Afbeelding
Foto: Corine Zijerveld

Keizersnee op Koningsdag

Column Poespas

We beleven de vreemdste Koningsdag ooit. Alle activiteiten zijn afgelast ondanks alle tijdrovende voorbereidingen. Gezondheid gaat vóór alles en samenkomsten van meer dan enkele personen zijn zodoende niet toegestaan. Er heerst wel topdrukte bij de bakkers, alwaar de oranje tompoezen niet zijn aan te slepen. 

Ik ben beschikbaar voor spoedgevallen. Tegen het middaguur gaat de telefoon. Een mevrouw laat weten dat haar kat al sinds middernacht aan het bevallen is, maar dat er nog steeds geen kitten geboren is. Ze ziet steeds een pootje verschijnen in de geboorteweg dat vervolgens weer terugschiet. De jonge bijna-moeder begint enigszins uitgeput te raken. We spreken af op de kliniek, waar ik zo snel mogelijk naar toe rijd. Dat geeft me de gelegenheid alles klaar te zetten voor een mogelijke keizersnee. Op weg naar de praktijk heb ik al een assistente gebeld om te polsen of ze beschikbaar is voor operatiehulp. Dat was gelukkig zo. De eigenares kwam met haar hele gezin samen de wachtkamer binnen. Helaas moest ik streng zijn en mocht er maar één persoon mee de spreekkamer in. De onrustige aanstaande moeder was de uitputting nabij. Ik voelde haar buik en al het vruchtwater was al uit de baarmoeder. Ik kon de kittens gewoon voelen, zonder het zachte omhulsel van de water- en vruchtblaas. Dat was geen goed teken. Ik belde de assistente dat het echt opereren werd en zette alvast een echo op de buik. Ik kon nog maar één zwakke hartslag vinden…dat zag er allemaal niet zo goed uit. In de wachtkamer legde ik aan de kinderen en de echtgenoot uit dat we een spoedkeizersnee moesten gaan doen met een grote kans op overleden kittens. De moeder had al meer dan 12 uur persweeën gehad. Net toen ik het waakinfuus had aangesloten kwam de assistente binnengerend. In de wachtkamer kreeg ze een applausje! “De redder in nood is gearriveerd!” riepen ze. Samen snelden we naar de operatieruimte alwaar we geroutineerd een warme kooi prepareerden en de verwarmde OK-tafel in stelling brachten. Scheren, wassen, verdoven, desinfecteren en snijden. Met topsnelheid kon ik een opening in de baarmoeder maken die als een wetsuit om de kittens heen geklemd was. Het eerste kitten had ik snel te pakken en de nageboorte hing daar als een losse parachute aan vast. Die was helaas gestorven. Ook het tweede, derde en vierde kitten vertoonden aanvankelijk geen enkel teken van leven. Maar de assistente gaf druppeltjes in de bek om te gaan ademen, wreef de lijfjes warm, zoog de keeltjes leeg en warempel…het eerste kreetje werd geslaakt: miauw! En één voor één begonnen ze steeds meer te bewegen en te ademen en te miauwen. Wat een beloning. De kinderen mochten uit de wachtkamer naar de couveuse. Ze kirden van blijdschap; het bleken drie poesjes te zijn en ze verzonnen spontaan de namen Amalia, Alexia en Ariane.

Uit de krant