Lodewijk Kamps
Lodewijk Kamps Foto: Corine Zijerveld

Wat g(r)as terugnemen

Column Poespas

Op maandag mocht ik weer beginnen na een weekje vakantie in eigen huis. Helemaal opgeladen na heerlijke wandelingen in de waterleidingduinen en op het winderige en regenachtige Noordwijkse strand stond ik, als een koe die voor het eerst de wei in mocht, op maandagochtend te trappelen om van start te gaan. 

Dat ik goed had kunnen bijtanken bleek wel nuttig, want de dag ontrolde zich in sneltreinvaart. In de agenda was vanaf alle vroegte geen plaats meer voor spoedgevallen. Maar meteen om 9.00 uur belde er al iemand in paniek op dat haar kat door de kamer zwalkte en steeds neerplofte. Ze dachten zelf aan een TIA. We lieten haar natuurlijk toch komen. Terwijl de operatiepatiënt werd voorbereid kon ik de ongelukkige poes onderzoeken. Er zat een heel verhaal aan vast van eerdere behandelingen elders, waardoor ik veel onderzoeken al niet hoefde te doen. Maar het leek me wel het slimste om een röntgenfoto te maken, hetgeen geschiedde. Daarop zagen we dat haar rug behoorlijk vergroeid was. Dat leek de beste verklaring voor haar moeizame lopen. In alle omzichtigheid startten we een kuur met ontstekingsremmers op. Opgelucht ging ze naar huis (en ’s middags kregen we een telefoontje dat het weer als vanouds ging met haar kat!). 

Iets later dan gepland gingen we opereren. De assistente kwam enkele keren zwetend de o.k. binnen met de opmerking dat ze toch de pauzes vol moest plannen vanwege meerdere ziektegevallen die niet konden wachten. In de middagpauze kwam een hond die met een scheve kop liep. Het was begonnen na een wandeling waardoor de assistente hem verdacht van een grasaar in het oor. Helaas liet Bonzo niet toe dat we in zijn oor keken, dus moesten we hem verdoven. Ik zag niets. Hoe goed en hoe diep ik ook keek, ik zag niets raars. Toch ging ik met het scopische tangetje op goed gevoel de gehoorgang in. Bij de derde poging trok ik er een stiekeme grasaar van jewelste uit! Ik schreeuwde het uit, waarna de balie-assistente verschrikt kwam binnen rennen omdat ze dacht dat ik vreselijk gebeten was! Het was van blijdschap! In de theepauze kwam er een kat die niet at en kokhalsde. Die moest van de assistente komen op verdenking van een grasspriet in de keel. En jawel hoor! Na een verdoving en een serieuze zoektocht met spiegeltje en haakje trok ik daar (met hetzelfde tangetje) heel voorzichtig een opgekrulde grasspriet van zeker 8 cm uit! De assistente straalde van opluchting en blijdschap dat ze deze patiënten toch had laten komen. Ervaring is onbetaalbaar! Omdat we in de pauze hadden doorgepakt, waren we niet eens veel later klaar dan normaal. Van gas terugnemen na de vakantie om rustig te beginnen was echter geen sprake.

Uit de krant