Vakantietijd

Het jaar 2020 kent waarschijnlijk de meest vreemde vakantieperiode van deze eeuw. Tot 15 juni was er helemaal geen sprake van dat we naar het buitenland mochten. Daarna werd reizen weer deels mogelijk en werd de praktijk overlopen met eigenaren die dolgraag hun hond gevaccineerd wilde hebben tegen Rabiës.

Ook bij ons werd het veel drukker met patiënten, die elders niet terecht konden in verband met Coronabeperkingen. In onze kleine vestiging met één arts en anderhalve assistente is er vrijwel altijd sprake van 1.5 meter afstand. Het mooie weer maakte het een feestje om te moeten wachten op een van de twee bankjes in de zon, op het terras voor de praktijk. Alleen bediening met een koel en frisdrankje ontbrak nog. Op een gegeven moment werd het echter voor de wachtenden zó heet dat we een grote parasol hebben aangeschaft waaronder zij plaats konden nemen. Zo bleef de aanwezigheid van mensen in de wachtkamer op natuurlijke wijze beperkt en overzichtelijk. Om de aanloop van patiënten aan te kunnen hebben we langzamerhand eerst de koffie- en theepauze opgeofferd en in later instantie zijn we ook gaan doorplannen in de middagpauze. We willen immers dat zieke dieren zoveel mogelijk geholpen kunnen worden. De druk op ons team werd hierdoor wel steeds groter en op een gegeven moment moest ik ’s nachts drie keer hoesten. Mijn vrouw vertrouwde het niet en adviseerde mij zo snel mogelijk een Corona test te laten doen. Op vrijdagochtend belde ik met het telefoonnummer en kon dezelfde dag nog terecht in de teststraat bij de ijsbaan in Haarlem. We moesten er wel vijf patiënten voor verplaatsen naar later op de dag (tot half zeven zelfs), maar ik kon getest worden: schitterende organisatie! In hoog tempo uit de grond gestampt: grote tent met twee rijen auto’s, veel ondersteunend GGD-personeel. Je mocht de auto niet uit. Via een paspoort op het dashboard kon je laten zien wie je was. Eenmaal aangekomen bij ‘de man met de swab’ was het wel even slikken. Het wattenstaafje werd tot ver voorbij mijn stembanden in mijn keel geduwd en vervolgens werd via mijn neus de schedelbasis aangetikt. Althans, zo voelde het. Hierna kokhalzend terug naar de volle wachtkamer en begon het spannende wachten. Op zaterdag drie gemiste oproepen… terugbellen was er niet bij. Je gaat van alles denken: bellen ze eerst de positief getesten? Op zondag één gemiste oproep om 9.30 uur, juist toen ik het nieuwe hondje aan het uitlaten was. De spanning liep op. Ik zag me al in thuisquarantaine, liggend in afwachting van de ergste symptomen. ‘s Middags kreeg ik de GGD dame aan de lijn. Na een kruisverhoor over wie ik was en met wie ik in contact was geweest, kwam de verlossende mededeling: “U heeft geen Corona!" Het voelde alsof ik een examen gehaald had! Geen gevaar voor thuis en ik mocht lekker dagelijks naar de praktijk, waar we elk consult heel voorzichtig zijn!