Vakantie!?

We hadden al heel lang in oktober een vakantie gepland, vooral omdat mijn zwager ging trouwen. In Italië. In maart hadden we de vliegtickets al geboekt om naar Florence op en neer te kunnen. En toen kwam corona. Alles stond op losse schroeven. Zou het nog wel doorgaan? Konden we wel naar Italië? Wilden we nog wel vliegen? Zou Italië ons wel willen toelaten? Mochten we nog gaan reizen door Europa? Maar bovenal: wilden we wel het risico lopen ergens in een land te zitten en na thuiskomst verplicht twee weken in quarantaine te moeten? Nee dus. Dat zou betekenen dat we allebei niet mochten werken.

Verplicht twee weken thuis zitten en zonder iets te hebben, niet als dierenarts te mogen functioneren was een te ernstig vooruitzicht. De ultramoeilijke beslissing om niet naar de familiebruiloft te gaan was genomen. We zouden lekker in Nederland blijven en boekten een paar hotelletjes op de Wadden. Wel zo gezellig omdat ons jonge hondje dan mee kon. Met een bench, twee luxe kussens, voor een week voer en een weekendtas met speeltjes gingen we op weg. De eerste nacht in het hotel was een onrustige. Het hondje vond het geweldig, samen met ons op de kamer.
Dus hij bleef de hele nacht onrustig. Midden in de nacht moest hij eruit, omdat ie van de opwinding nog een keer moest plassen. Ook moest er een keer van de spanning overgegeven worden. Dus zaten we in het holst van de nacht de bench uit te soppen om daarna weer te gaan slapen. De volgende ochtend liet ik Paco in alle vroegte uit. Ik kwam een andere hondenuitlater tegen. Zijn Nova Scotia duck tolling retriever liep werkelijk op drie poten. Het was niet om aan te zien. Hij steunde totaal niet op linksvoor.

Een dilemma diende zich aan: moest ik er wel wat van zeggen of moest ik doen of mijn neus bloedde? Ik koos ervoor te vragen of de hond al bij een dierenarts geweest was. “Nee hoor, dat is niet nodig; hij heeft zich gewoon verstapt.” Ik vroeg of hij het erg vond als ik even keek, vanwege mijn beroep. “Als ik u maar niet hoef te betalen, vind ik het best.” Ik ging op mijn hurken zitten en voelde de pijnlijke poot af. Al snel bleek wat er aan de hand was: de buitenste teen crepiteerde (kraakte) en was zeer gevoelig. Dat betekende dat deze teen waarschijnlijk gebroken was. De rest van de poot voelde normaal aan. Ik adviseerde hem zo gauw mogelijk een röntgenfoto te laten maken en de ondervoet in een spalkje te laten zetten.
De man vroeg mijn telefoonnummer om me op de hoogte te houden. Een dag later kreeg ik een foto geappt van de hond in een mooie gekleurde spalk met een duimpje omhoog. Wat was ik blij voor hem!