Uitzondering

Als we een dier willen opereren aan een bult of zo, wordt ons weleens de vraag gesteld of deze daarvoor ‘helemaal’ onder narcose moet. Meestal vinden eigenaren dat bij oudere dieren heel spannend. Dat is ook zo. Maar niet onder narcose gaan betekent meestal dat twee of drie mensen het dier vast moeten houden en dat er stress en verzet is.

De spanning die dat met zich meebrengt, is echt vele malen erger dan wanneer met infuus, bewaking, beademing en veilige middelen de hond in kwestie voorzichtig onder zeil gaat. Dus zo’n discussie of vraagstelling leidt er altijd toe dat we toch voor de veilige verdoving kiezen. Altijd? Nou ja, bijna altijd.
Vorige maand moesten we een veertienjarige hond opereren aan een lelijke tumor op de flank. Ze zat er veel aan te bijten en het bloedde elke dag. De hond mankeerde nog meer en liep al niet meer zo makkelijk. De enige reden voor de ingreep was dat ze dan wat langer schoon en fris zou blijven. Gelukkig betrof het een extreem rustige hond die haar baasje 100 procent vertrouwde. Als ze op haar zij ging liggen en haar baasje fluisterde haar kalmerende woordjes in het oor, dan bleef ze gewoon liggen! Hier hadden we waarschijnlijk met die ene uitzondering in de tien jaar te maken, waarbij we met alleen een goede lokale verdoving de hond konden opereren!
De afspraak werd gemaakt en de eigenares moest er dus bij blijven. Ze kon slecht tegen bloed en operatieluchtjes. Dus kreeg ze een comfortabele stoel om aan het hoofd van de operatietafel te kunnen gaan zitten, vlakbij de kop van haar hond. Er was slechts één assistente nodig om Shadow in positie te houden. De plaatselijke verdoving werkte goed. Toen ik na lang genoeg wachten, scheren, wassen, desinfecteren en joderen de eerste kleine snede zette, reageerde Shadow nergens op. Gedwongen door de situatie werkte ik al een turbo door.
Sneetje, nog een sneetje, bult wegprepareren, bloeding stelpen, diepe knoophechtingen aanbrengen, onderhuidse doorlopende hechting zetten en afsluiten met een doorlopende intracutane plastisch chirurgische laatste hechting. En klaar waren we! Shadow had niet bewogen en kon zo van tafel getild worden! Bij de gratie van haar ultieme rustige karakter konden we het op deze manier doen.
Na tien dagen zagen we haar terug om de wond te bekijken: een onzichtbaar eindresultaat. Gelukkig was Shadow er de hele periode afgebleven en mede daardoor zag het eruit alsof er nooit iets gebeurd was. We hebben een week lang van de chocola kunnen eten die die dolblije eigenares aan ons team cadeau had gegeven!