Lodewijk Kamps
Lodewijk Kamps Foto: Corine Zijerveld

Spoed-ingreep

Column Poespas

Op woensdag was een drachtige teckel uitgerekend om te moeten bevallen. De vorige bevalling was zeer traumatisch verlopen en geëindigd in een spoedkeizersnede bij een spoedkliniek. Door de langdurige persweeën had één van de pups heel veel moeite om ‘op te starten’.

Uiteindelijk was het gelukt om het pupje aan het ademen te krijgen nadat er heel veel energie in was gestopt: keeltje uitzuigen, droogwrijven, beademen, speciale druppels op de tong etc. De eigenares moest nog huilen als ze erover vertelde, terwijl het al meer dan een jaar geleden was! Deze keer hadden we in het voortraject geconstateerd dat Neeltje sowieso zwanger was omdat we bij echo kloppende hartjes zagen. Vervolgens hadden we op ongeveer 7 weken dracht een röntgenfoto gemaakt waarna we precies konden zeggen dat er drie pups in zaten! De eigenares en haar vriendinnen wisten overigens zeker dat ze vier pups konden tellen op de foto, dus het werd nog een spannende ‘wedstrijd’ wie er gelijk zou hebben. Die woensdag was dus de 63e dag. Er was besloten dat we pas zouden ingrijpen als ze daadwerkelijk zou beginnen en dus niet ‘zomaar’ een geplande keizersnede zouden doen zonder voorafgaande weeën. De hele woensdag was Neeltje onrustig; haar buik was enorm en tevens bewegelijk. Je kon de pups gewoon zien trappelen! Maar om 18.00 uur was er nog niets te zien van het werkelijke begin van de bevalling. We spraken dus af dat ze via de app op een speciaal nummer ons continu kon bereiken. Voordat ik ging slapen appte ik haar maar even om te vragen hoe het ging. Ze antwoordde dat er nog geen enkele aandrang was bij de pups om geboren te willen worden. Enigszins onrustig ging ik in de logeerkamer slapen met de telefoon naast mijn bed.

Om 07.00 uur begon-ie pas te trillen: ze was begonnen! We spraken op de praktijk af. Ondanks persen gebeurde er niets. Ik had al een assistente gebeld die er ook een stuk eerder was; de dag begon dus met een spannende vroege keizersnee. Hiervoor hebben we een speciale verdoving die ervoor zorgt dat de pups zo min mogelijk te lijden hebben.
Na een hele intensieve operatie kon de eigenares om kwart over negen alweer huiswaarts mèt drie(!) fitte en levendige pups. Twee vrouwtjes en één mannetje waarover ze meteen besloot om die Lodewijk te gaan noemen. Qua beoordeling van de röntgenfoto hadden wij dus voor wat betreft het aantal pups niet geheel verrassend gelijk gekregen.
Een heerlijk begin van de dag, waarna we gewoon het complete ochtendoperatieprogramma konden opstarten.

Uit de krant