Column van Helen Workala: Magnolia

Als ik ‘s morgens naar beneden ga en de huiskamer binnenloop, laat ik als langzame start van de dag, mijn blik graag even rusten op de bloeiende magnolia in mijn achtertuin. Het is windstil en er ligt een zachte gloed van een opkomende zon op de bloesem. Het sprookjesachtige beeld in de tuin is een schilderij. Ik mag er op een mooie voorjaarsdag graag onder zitten met een krantje, een kopje thee, of werk; mijn eigen terras.

De boom stond er al toen we hier 23 jaar geleden kwamen wonen en is absoluut een juweel in de tuin. Een cadeau, maar dan wel een die alleen uitgepakt mag worden wanneer het Moeder Natuur belieft. Met kinderlijk ongeduld de bloemknoppen zowat uit hun dekblad tevoorschijn kijken, overkomt me elk jaar weer. Bloeit hij met Pasen? Of siert hij de verjaardag van onze dochter? Dat de natuur haar eigen timing en nukken heeft, bleek dit jaar maar weer eens.

Nee hè, dacht ik bij de winterse weersvoorspellingen, want ik genoot al een paar dagen van die roze wolk in mijn tuin. Het liefst wilde ik er een hoes omheen doen; maar dat was onbegonnen werk en een beetje raar misschien. Maar, de boom wist zich kranig te weerstaan door elke hagelsteen te incasseren, iedere sneeuwvlaag en regenslag lijdzaam te verdragen, en willoos mee te bewegen met de koude, jagende noordenwind. De kou gunde de boom zelfs een langere bloei. Zodra de zon weer scheen en de wind ging liggen, wist ik eindelijk mijn plek onder de magnolia te vinden. Thuiswerken was nooit zo fijn.

Tik … tik … Geluid van vallende bloembladeren op de houten tuintafel. Tijd om los te laten. Tussen het bleke roze verschijnt heel voorzichtig het jonge groen van nieuw blad. Moeder Natuur werkt alweer aan een vol bladerdak dat verkoelende schaduw zal bieden op een warme dag onder de magnolia …
Helen Workala schrijft zo nu en dan een column voor LisserNieuws