Ondervoed

De eigenares van Boomer, een riesenschnauzer, kwam binnenlopen terwijl ik haar hoorde zeggen: “Hij is helaas ondervoed.”  Ik keek Boomer aan en zei vol overtuiging: “Nou, dat valt geloof ik wel mee!” Hij zag er hartstikke goed uit. Was eigenlijk Hollands welvaren.  “Hoe kunt u dat nou zeggen? Ik kan hem niet eens fatsoenlijk uitlaten of hij wankelt al. Iedereen op straat spreekt me eropaan en u zegt zomaar dat het wel meevalt. Zonder hem echt te onderzoeken.” 

Dit was een matig begin van het consult. “Ik kan echt wel met mijn ogen zien of een hond te dun is of niet, hoor, mevrouw,” antwoordde ik. Het probleem werd ineens duidelijk. Ze had gezegd: “Hij heeft last van zijn ondervoeT.”  Hierna konden we er smakelijk om lachen, totdat ik de waarschijnlijkheidsdiagnose liet horen. We moesten een röntgenfoto gaan maken om de mogelijkheid van een plaveiselcelcarcinoom in de teen aan te tonen of uit te sluiten.
Boomer liet de foto gelukkig zonder verdoving maken. En op die digitale foto was te zien dat het bot aan het oplossen was. Dat betekende dat we alleen nog maar een zo snel mogelijk uitgevoerde teenamputatie konden verrichten. Alvorens we dat gingen doen moesten natuurlijk ook in kaart brengen of er (nog) geen uitzaaiingen zichtbaar waren. Voor zover te onderzoeken waren de longen en de buik schoon. We spraken dus de ingreep af. Riesenschnauzers hebben helaas geregeld last van kanker in de teentjes.
Er zijn zelfs honden waarbij ik al drie of soms zelfs vier tenen (aan verschillende poten) heb moeten verwijderen. Twee dagen later konden we de ingreep in een soort van tropenrooster gaan doen. Omdat al de OK-plaatsen vol waren begonnen we die dag al om half 8. Dan zouden we klaar zijn voor de andere ingrepen op de reeds geplande tijdstippen. Gelukkig zou de eigenaar rechtstreeks uit haar nachtdienst Boomer kunnen komen brengen. Eigenlijk is het best heerlijk om vroeg te beginnen: de wegen zijn nog rustig en - cliché - de vogeltjes floten vrolijk hun deuntjes. Alleen betekent het automatisch een verlenging van de werkdag met zo’n 15 procent. De nooit leuke operatie verliep voorspoedig.
Precies vóórdat de andere operatiepatiënten in de praktijk kwamen, kon ik Boomer van tafel tillen. De ondervoeT moest nog wel even worden verbonden en hij kon weer worden opgehaald nadat mevrouw was bijgeslapen van de nachtdienst. Boomer liep meteen al beter dan vóór de operatie! Zoveel last had hij er dus van gehad. Bij het ophalen vroeg ze hoe ze het moest doen met voeding geven. “Ik wil niet dat hij ondervoed raakt!” zei ze met een grote glimlach.